Kreon, ik ben het Medea

Lieve Manouk,

Vanavond was ik alleen op pad. Terwijl jij op je Apple bezig was een startup up te starten, of terwijl jij misschien wel Wodka´s Cranberrysap weg zat te tikken op een hip terras in de Pijp, ben ik even terug gegaan naar waar ik vandaan kom. Ik recenseer de avond vanuit mijn oude jongenskamer, nou ja jongenskamer, voetbalplaatjes en posters van Pamela Anderson hebben er nooit gehangen, en kijk terug op een intense avond.
Vanavond was ik naar de voorstelling MEDEA! MEDEA! van de eindexamenleerlingen van mijn oude school, het Develsteincollege. Oh wacht, eerst at ik chili con carne zonder de carne (volgens mij heet dat sin carne) van mijn moeder. Het allerlekkerst natuurlijk, maar gelukkig sloeg de flatulentie niet toe tijdens de voorstelling.

‘Ik vervloek de dag dat ik je kinderen baarde, net als de dag waarop ik voor je viel’

In Cascade lag mijn kaartje klaar en ik was benieuwd naar de voorstelling. Aan de bar kwam ik een altijd opgewekte en lieve bekende tegen, zodat ik mij niet eenzaam hoefde te voelen zonder jou. Tout Zwijndrecht en Hendrik Ido Ambacht (wat wij ’t Aaaambacht noemen) was uitgelopen om deze voorstelling te zien. En het was de moeite waard! Ik weet van jou dat je recensies graag voorziet van een kritische noot, of in andere woorden: dat je graag klaagt over de wc’s, maar deze voorstelling was goed!
Onder leiding van regisseuse Suus van Driel hebben de meiden van de eindexamenklas Drama (jongens zijn in deze omgeving veel te stoer om zich bezig te houden met filosofie, theatergeschiedenis en de grote vragen des levens) twee verhalen over het intense leven van Medea verteld. Nu zou ik misschien door mijn studie moeten kunnen herkennen wat Euripides geschreven heeft, maar de oudere en nieuwere teksten werden zo vol overgave gebracht en met een lichtheid omgeven waardoor alles in elkaar overvloeide. Ik werd meegesleurd in het leven van Medea. En hoewel de actrices wisselden van rol, was bij elke scène meteen duidelijk wie Medea was. Hoera voor de geloofwaardigheid!
De enscenering werd op vele punten goed ondersteund door licht en geluid. Het was af en toe zonde (let op Manouk! kritische noot) dat krachtige beelden waarin de spanning te voelen was, zoals de scène waarin Medea met zichtbare woede en jaloezie haar aartsrivale Kreousa ontmoet, werden gestopt door te wisselen in licht of geluid. Verder waren de videobeelden en de muziek heel goed gekozen.

‘Een wet is een wet, totdat de nood hem breekt’

Wat was het een ontroerende voorstelling. De meeste complimenten moeten gaan naar de acteurs en actrices. Het niveau was hoog (en nu hoor ik jou zeggen, hoe kan dat in Hendrik Ido Fucking Ambacht), maar sommigen staken er echt bovenuit. En dan niet in letterlijke zin, want het waren vooral de kleintjes die lieten zien wat acteren is. De twee zoontjes van Medea waren aandoenlijk (en ze werden dit keer niet vermoord, maar enkel gekidnapt, hoe fijn is dat), Romy Westdijk had zo veel présence tijdens het gehele stuk  en liet zien dat ze de theaterwetten kent en er mee kan spelen en Emma Vermeer had een werkelijk emotionele monoloog met een krachtig gespeelde uithaal. Laatste compliment gaat naar Boris Blokland die als Jason liet zien hoe je een hoofdrol moet dragen zonder te vergeten dat eigenlijk De Vrouw het belangrijkste personage is.
Nu sluit ik deze blog maar af, want morgen om 08.00 uur word ik door mijn vader gewekt. En dat is voor mij midden in de nacht, zoals je weet.
Gauw weer terug naar Amsterdam want we moeten Die Große Expo Show in de net geopende galerie Sturm und Drank bezoeken!