Skilled Mechanics

12 april 2016 – Melkweg

Het is zo ver. Het moment is gekomen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. We gooien alle ‘doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg’ principes overboord en overschrijden onze grenzen. Wij. Gaan. Triphoppen.

Ik hoor je denken: triphop, wat is triphop? Je weet het, Wikipedia is je beste vriend in dit soort situaties: “Triphop (Engels: trip hop) of downtempo is een muziekstijl met elementen uit de dance, hiphop, jazz, reggae en rock. In het genre wordt veelvuldig gebruikgemaakt van geluidsfragmenten die zijn ontleend aan film-soundtracks en oude vinylplaten. Gecombineerd met moderne ritmes, vaak in een laag tempo, en elektronische instrumenten levert dit een geluidsbeeld op dat door velen als bedwelmend wordt ervaren. Triphop is vooral in de jaren negentig erg populair.”

Dit hadden Diederik en ik uiteraard niet gelezen. Wij zagen alleen de foto van Tricky, een stoere man in een tanktop, met tatoeages en een grote rookwolk om zijn hoofd, en wij trokken onze eigen conclusies. En die kwamen dus niet helemaal overeen met de werkelijkheid. Maar goed, hierover later meer. We gaan eerst eten.

In de tijd dat Diederik en ik nog wat minder cultureel deden en we genoegen namen met Hollywoord films, aten we voordat we naar de Pathé gingen altijd een 5 euro pizza rondom het Leidseplein. Aangezien onze triphop-avond zich zou afspelen in de Melkweg, besloten we dit ritueel weer eens te herhalen en struinden we door de Kort en Lange Leidsedwarsstraat op zoek naar een tent waar we nog niet eerder waren geweest, maar waar de pizza wél maar 5 euro kost. En dat is nog niet makkelijk. Wat ze er bij veel van deze zaken namelijk niet bij zeggen, is dat alleen de Margarita 5 euro kost en de rest 15 euro. En ja, je wil toch wel wat beleg op je pizza. Uiteindelijk streken we neer op een terras (het is tenslotte al bijna zomer…) en kozen we beiden voor een pizza Funghi. De pizza kwam al snel, met welgeteld 1 champignon gespreid over 2 pizza’s. Maar ach, de smaak was prima en de bodem was gelegd.

Toen we net ons tweede drankje bestelden begon het keihard te regenen en onweren. En dat hield eigenlijk pas op toen we net een voet over de drempel van de Melkweg zetten. Tuurlijk.

De eerste aanwijzing voor een verkeerd getrokken conclusie werd meteen duidelijk bij binnenkomst. Het publiek bestond uit grote blanke mannen van middelbare leeftijd en vrouwen met rastahaar en een patchwork jurk of rockshirt.

Diederik en ik hadden het voorprogramma van DJ Stephan gemist, maar het duurde nog een klein half uur voordat Tricky het podium opkwam. En toen dit gebeurde, zag je eigenlijk nog niks. Er hing een underground sfeertje en het podium werd nauwelijks verlicht. Misschien dat Tricky daarom het eerste nummer met z’n rug naar het publiek stond. Op het podium bevonden zich ook 2 paspoppen, 2 bandleden en een muziekcomputer, waar vermoedelijk nog een hoop andere muziekinstrumenten en tweede stemmen in zaten…

De muziek was prima; donker en mysterieus. Al kan ik niet met zekerheid zeggen dat Diederik deze mening deelt. Het is alleen geen gezellige dansmuziek en het was dan ook een beetje saai om alleen maar te staan en te kijken naar een donker podium. De bewegingen die we wel konden onderscheiden op het podium waren ook lichtelijk verontrustend. Tricky liep, om-en-om zingend in de twee microfoons in zijn handen, met grote bewegingen te marcheren over het podium. Wij vermoedden dat hij niet live zong, maar echt duidelijk konden we het niet zien, daarvoor was het podium dan weer te donker. Af en toe kwam iemand aangesneld om de microfoonstandaard overeind te zetten, zodat Tricky deze weer ruig kom omgooien. En af en toe stak hij een sigaretje op, zodat hij de voor ons herkenbare rookwolk om zijn hoofd kreeg.

Na een uurtje vonden we het eigenlijk wel weer mooi geweest en gingen we op huis aan. Moe maar voldaan. Omdat we nu wel echt het hele spectrum van de culturele sector aan het meepakken zijn…