In 40 minuten de diepte in ****

Manouk! Manoukkie! Waar was je nou? Ik moest vandaag helemaal alleen op pad!
Oh sorry, ik had je ook helemaal niet gebeld of je mee zou willen, bedenk ik nu. Nou goed, ik was vandaag dus bij een afstudeervoorstelling van Theaterschool De Trap, je weet wel die school waar je heel veel geld voor betaalt, je dan helemaal het leplazarus werkt om dan terecht te komen in een kaartenbak van het UWV onder het kopje ‘Kunst & Aanverwante Subsidieslurpers’.
Het was een kippeneindje fietsen naar de Zeeburgerdijk, maar om toch goed te bewegen heb ik vanmiddag ik met Eline, jij kent haar van de bizarre taferelen waar we niks over kunnen zeggen en ook de lezer heeft haar langs zien komen bij jouw verslag van de International Beyonce Day, met haar heb ik dus een flinke ronde gemaakt door de artistieke Jordaan. We hebben veel ateliers bezocht om vooral geen kunst te kopen. Eén van de artiesten ‘schilderde met haar vingers’ en daar waren zij en haar vriendin heel trots op, zag ik.
Maar goed, na de ateliers en de afhaalindonees was het tijd voor De Trap en wel voor de voorstelling Toen nee even ja was, van Tim Pieterson. Jij weet als geen ander hoezeer ik tegenstander ben van ellenlange voorstellingen en dit was een heerlijke korte sprint! In 40 minuten kregen we een verhaal gepresenteerd dat meteen de diepte in ging. Jaja, cliché of niet, maar verkrachting was toch wel het thema dat besproken werd.  De openingsscène waarbij de vier spelers met hun rug naar het publiek zinnen repeteerden was krachtig. En gedurende het stuk zag ik de overtuiging waarmee de spelers speelden. De rollen ontplooiden zich en de spelers behielden de juiste energie om het thema verkrachting voor het voetlicht te brengen (lekker he dat zo’n term als ‘voor het voetlicht brengen’ wordt gebruikt in een theaterrecensie). Eigenlijk werden er in het stuk twee verhalen verteld, beide van de hand van regisseur Tim Pieterson. Het eerste verhaal ging over een leerling die de wereld deed geloven dat haar docent haar had verkracht, terwijl zij hem eigenlijk intimideerde om een hoger cijfer te krijgen. Het klinkt een beetje makkelijk, en zo ervaarde ik het ook. Goed gespeeld, mooie tekst, maar in de korte tijd van de voorstelling kon me niet worden uitgelegd wat de essentie was. Maar het tweede verhaal was ontroerend. Actrice Tara Kramer speelde met veel gelaagdheid een meisje dat onzeker is over haar voorkomen. Het meisje laat zich op de dansvloer verleiden door een ander meisje, gespeeld door Floor Bakhuys Roozeboom, neemt haar dan maar mee naar huis omdat ze complimenten krijgt en laat zich in hoeken duwen waarbij je als toeschouwer ziet dat ze daar helemaal niet terecht wil komen. Het schuurt en het wringt. Kramer speelt licht en brengt humor in het stuk, waardoor de ongemakkelijkheid van het personage nog zichtbaarder wordt en je hoopt dat ze gewoon naar huis gaat waar haar geliefde op haar wacht. De grens tussen verlangen om gezien te worden en lichamelijk contact toelaten dat je eigenlijk niet zou willen is vaag, en het stuk liet dit goed zien. De twee verhaallijnen zaten goed in elkaar gevlochten, vond ik.
De vloer was bezaait met zwarte kledingstukken en ik begreep niet helemaal waarom dit was. Had het te maken met de verkrachtingsscènes of met de naaktheid van ons bestaan? Het was een mooi beeld, dat wel. Maar Manouk, jij had er waarschijnlijk over gezegd: ‘Een hoop moeite voor een zwarte vloer’. Maar de muziekkeuze (en die was er reuze) was ontzettend goed. Het bracht energie en ondersteunde het spel. Al met al vond ik de voorstelling bijzonder geslaagd. De tekstscènes werden onderbroken door fysiek spel en dit gaf me de mogelijkheid om na te denken over het thema. Een afstudeervoorstelling die zo rond is laat zien dat er hard is gewerkt en dat regisseur en spelers een gezamenlijk doel voor ogen hadden. Met vlag en wimpel geslaagd zou ik zeggen. Daarom dan ook een primeur en wellicht een uitzondering.  Ik geef deze voorstelling vier van de vijf sterren.
Nouk, ik ben niet naar de wc geweest, dus daar kan ik weinig over zeggen. Het bier is er spotgoedkoop en de voorstelling is goed, dus misschien moet je ook eens gaan. De mogelijkheid is er nog op 19 en 21 mei. Zie www.detrap.nl voor alle bladiebla. Tot donderdag!