Vanavond waren Manouk en ik in Koninklijk Theater Carré, u weet wel dat statige theater dat zo dicht aan de Amstel ligt dat je er struikelend over de fietsen en stoppende taxi´s naar toe moet kruipen. Maar we waren er met een goede reden, het geweldige gezelschap Mugmetdegoudentand speelde namelijk voor de eerste keer in dit theater en dat wilden we niet missen.
De voorstelling begon te laat, daardoor hadden wij genoeg tijd om eens rond te kijken. Tussen de vrolijk zwaaiende mensen zijn er natuurlijk altijd zuurpruimen te vinden. Een wat oudere vrouw komt onze rij in en zegt tegen Manouk, terwijl ze met een ferm prikkende vinger naar het midden van de rij wijst: ‘ik zit dáár!’ Waarop Manouk zegt: ‘Ja, en wij zitten hier.’ Gefeliciteerd had ik nog willen roepen, maar dat durfde ik niet.
Kunsthart, zo heet de voorstelling, heeft al een tournee achter de rug en speelt nu voor een goed verkochte zaal. De voorstelling bestaat uit drie delen die ons op verschillende manieren iets vertellen over de Nederlander en zijn/haar relatie tot de kunsten (lees maar met een grote K, eigenlijk).
We zien Sieger Sloot in de rol van museumdirecteur Wim Pijbes een weergaloos betoog houden vóór de beeldende kunst en vooral tegen ordinaire fietstunneltjes. Daarnaast speelt Lineke Rijxman (die trouwens ook de regie voor haar rekening heeft genomen en vanwege zwangerschapsverlof van een andere actrice mee is gaan spelen, lees ik net) de vrouw van Armin van Buuren die moet uitleggen aan maestro Mariss Jansons waarom Het Koninklijk Concertgebouworkest in hemelsnaam moet optreden met de dj tijdens een feest voor de nieuwe koning. En in de derde scène speelt Guy Clemens op fantastische wijze onze geliefde minister-president, u kent hem wel Mark-ik-speel-ook-een-moppie-piano-Rutte.
De scènes zijn op zich zelf staande verhalen, maar ze bespreken alle drie de relatie die wij in Nederland met kunst hebben. En er worden goede vragen gesteld. Vooral in de derde scène komt duidelijk naar voren dat Nederlanders maar weinig met kunst hebben. Grote kunstenaars die iets over onze samenleving mogen zeggen komen vaak uit het buitenland en hebben daardoor de mogelijkheid om met afstand te kijken. Maar we accepteren het niet als Nederlandse kunstenaars iets zeggen over de samenleving. In de scène zien we Mark Rutte (Clemens) een speech schrijven met zijn spindoctor (Sloot). We zien dat Rutte toch eigenlijk best van kunst houdt, en bijvoorbeeld vaak het Mauritshuis bezoekt, maar we leren ook dat hij dit niet te veel kan tonen, omdat dat hem zetels kost. Volgens de tekst van Nathan Vecht zijn presidenten van Frankrijk trots op hun band met de cultuur. Daar bouwen ze aan het einde van hun ambtstermijn culturele centra en bibliotheken als afscheidscadeau aan de samenleving. Waarom kan dat hier niet? Nathan Vecht zegt dat dit komt door onze handelsgeest. Wij willen winst maken.
Even tussendoor, ik werd trouwens enorm uit het verhaal getrokken door de (wederom oudere) vrouw die naast me zat. Het eerste halfuur lachte ze zo hevig, dat ik delen niet meer verstond, maar dat hield abrupt op toen ze haar tas met gestrekte armen over haar hoofd tilde, zich half omdraaide om daarna over de stoel naar volgende rij te klimmen en vervolgens de mensen daar op te laten staan zodat ze naar buiten kon. Misschien had ze eerst een lachkik gekregen van de spacecake die ze ongetwijfeld gegeten had en ging ze daarna misselijk naar huis.
Maar goed, Manouk en ik vonden de voorstelling mooi en het spel prachtig. Vooral van Guy Clemens, maar we lopen achter de feiten aan want ik lees net dat hij hiervoor genomineerd is geweest voor de Louis D’Or.
En toch hadden we een beetje het gevoel dat de voorstelling van Mugmetdegoudentand ook achter de feiten aan liep. De geschetste situaties zijn uit de realiteit genomen, maar al deze situaties hebben zich minstens drie jaar geleden afgespeeld. Waarom kijken we naar de actualiteit van een aantal jaar geleden? Maar dit is dan ook echt het enige zeurpuntje. Echt een beetje muggenziften.
Manouk is trouwens naar de wc geweest mensen, maar ze heeft er weinig over los gelaten. Volgende keer beter!
Het Grote Recensieboek 