Na het Rotterdamse avontuur van mij alleen waren Manouk en ik afgelopen zondag weer in de hoofdstad op zoek naar cultuur. En dat vonden we in het Compagnietheater. Nu denk jij en denkt u natuurlijk: Huh, al weer in het Compagnietheater? Is er niks beters te doen?
Nou, dat zit zo. Manouk en ik zijn ontzettend gericht op onze online volgers. En Bart van het Compagnietheater is zo iemand. Hij raadde ons aan om naar de voorstelling Terugkeer van de Muur komen. EN, zei hij met oog op ons vorige bezoek, er is geen nagesprek.
Manouk was iets later in het Compagnietheater (dat volgens Wiki-dus-dan-zal-het-wel-zo-zijn-pedia gebouwd is als kerk voor de Hersteld Evangelisch Lutherse Gemeente). Daardoor kon ik de wc’s van dit theater even bekijken. En die herenwc… Wat een balzaal. Met urinoirs zo ver het oog reikt, en met in het midden een kranengroep die aangaat met een voetpedaal. Wat een geluk op zo’n banale plek.
Manouk had de hele middag in een molen zitten high-winen met minuscule glaasjes wine, dus wij konden fris de zaal in. Maar niet voordat een medewerker van het theater even met de microfoon tot ons sprak: ‘Goedenavond allemaal, test, 1,2, test, goedenavond!’. Toen stelde hij de vraag of we onze glazen beneden wilden laten en zei hij, als geruststelling, dat de voorstelling maar 80 minuten duurde. Oke. Hij wilde misschien het einde van Heel Holland Bakt thuis nog bekijken.
De voorstelling Terugkeer van de Muur is geschreven en geregisseerd door Sanne Verkaaik. In tientallen scènes wordt er flink wat af gespeeld. Het Compagnietheater vond het belangrijk om op de site te vermelden dat hier professionele acteurs aan het werk zijn. Maar dat zagen wij natuurlijk ook wel. De raamvertelling begint met een man die zijn buurvrouw helpt bevallen. Het kind valt, na 1 schreeuw van de moeder waar de buurman op af kwam, zo bij de man in de armen. Een soort wonderbevalling denk ik. En om het verhaal toch dramatisch te maken blijkt de vader van het kind voor een bus te zijn gelopen, terwijl hij zo blij was om de geboorte van zijn kind. Goed, om de vrouw te troosten neemt de buurman haar mee in een wonderlijke wereld.
En in deze wonderlijke wereld wordt van het ene naar het andere toneelstuk verwezen. En nu zeggen Manouk en ik vaak dat we vroeger cultuurbarbaren waren, maar wij zijn dus ook weer niet van gister. We zagen de hele theatergeschiedenis aan ons voorbij trekken. Shakespeares Ophelia, het Griekse koor, George (uit Who’s afraid of Virginia Woolf?)… Ze waren er allemaal. De terzijdes (wanneer een acteur net doet alsof er geen andere personages zijn om direct het publiek te kunnen aanspreken) waren niet te tellen en ik ging op een gegeven moment zelfs denken dat het personage Peter een verwijzing was naar Prokojevs Peter en de Wolf.
Maar goed, in die warme zaal speelden de acteurs met ontzettend veel overgave. Er werd getrokken, geduwd, gezongen en gedanst. Er werd hoge muren gebouwd en vogels wilden er overheen vliegen. En als je deze zin hoort, denk je direct aan het lied van Het Klein Orkest denkt. En hoera: De liedtekst werd nog uitgesproken ook.
Oke, de laatste opmerking is misschien een beetje flauw van mij, want de voorstelling zat echt wel goed in elkaar. En zoals ik al zei, de acteurs speelden alle zes ontzettend goed. Bart van Veldhoven was een prachtige zon en Nina van Koppen liet alle lagen van een vrouw zien die heimelijk verliefd is. Het thema ‘bouwen van muren’ werd op theatrale en poëtische wijze behandeld, zonder te veel de diepte in te gaan.
Bij het verlaten van de zaal kwamen we er achter dat we op de première van deze voorstelling waren. Bubbelwijn en melbatoast met muisjes om te vieren dat deze voorstelling geboren is.
Mocht je nog naar deze voorstelling willen gaan, dan moet dat heel snel. Namelijk op 27 september. Anders moet je naar Diepenheim en dan kom je nooit meer terug omdat het OV dan niet meer rijdt, of je moet naar Groningen en dan kom je nooit meer terug omdat het nachtleven daar veel te lang door gaat.
Kijk op www.compagnietheater.nl voor kaarten!
Oh, en de voorstelling is mede mogelijk gemaakt door een bedrijf met de klinkende naam Stoomnet Energietechniek, maar je hoeft niet naar hun website, want daar staat niks op.
Uitgelichte afbeelding: M.M. Minderhoud
Het Grote Recensieboek 