Aantrekken en afstoten in The Basement

Het was zo’n echte herfstachtige avond. Je weet het al wanneer je ’s middags leest dat de eerste bladeren weer voor vierkante wielen hebben gezorgd bij de NS. Ik was al wat eerder op het Leidseplein dan Manouk. Het hele plein lag open, maar gelukkig reden de trams weer, zodat Manouk met weekendtas en al op tijd kon neerploffen op een stoel in Restaurant Stanislavski. We aten snel wat, omdat we naar Jeugdtheater de Krakeling moesten. En tot onze grote verbazing waren we daar allebei nog nooit geweest. Dat heeft natuurlijk als reden dat we geen kinderen meer zijn en ook geen kinderen hebben, maar als tegenargument zou je kunnen aandragen dat er prachtige voorstellingen worden gemaakt.
Manouk had de afgelopen week in de trein trouwens eigenlijk al weer genoeg kinderen om zich heen gehad, waarbij ze er weer eens op werd gewezen hoe pubers van 14 met seks omgaan. En nee, dat ga ik niet letterlijk herhalen, want mijn moeder leest dit ook.
Maar goed, Manouk hoopte dus op weinig last van kinderen in de zaal. En hoewel er toch een schoolklas aanwezig was, was het in de zaal behoorlijk rustig. We keken namelijk naar het gezelschap De Dansers die het stuk The Basement speelden. De ondertitel op de flyer is ‘Don’t touch me’, dus ik dacht natuurlijk meteen ‘het zal weer over aantrekken en afstoten gaan, zoals altijd bij moderne dans’. En ja, daar ging het over. Mensen, zoekend naar contact, zoiets. En waarom is dat steeds weer een thema in de dans? Misschien zegt het iets over de samenleving. Maar het was een prachtige voorstelling! De zeer muzikale dansers bewogen soms ruw en dan weer heel klein en de vlakke vloer werd hun speelterrein.
Natuurlijk lazen we ons voor de voorstelling in. En dat was dit keer geen pretje. Als de tekst op de site begint met: ‘Zes dansers en muzikanten, alleskunners, geven hen een stem en een lichaam, met fel, onverbiddelijk partner- en vloerwerk, schrijnende theatrale situaties – haast komisch in hun onbeholpenheid – en melancholische songs.’, komen er zoveel vragen bij ons op. En die zijn dan eigenlijk enkel taalkundig. WIE ZIJN HEN?
Tijdens de voorstelling, die een uur duurde (en daar ga ik niks over zeggen, want dat is precies goed), spatte de energie van het podium af. De jonge dansers leken niet uitgeput te raken. Eén van de dansers, met een simpel t-shirt en een driekwartsbroek aan, had zo veel haar voor zijn ogen dat we niet konden zien of hij inderdaad 13 jaar oud was. Maar toen begon hij ineens te zingen… Wat een dijk van een stem! Manouk en ik waren meteen verkocht.
Na afloop van de voorstelling beseften Manouk en ik dat dans toch echt een vak apart is. Acteurs kunnen iets goed, maar dansers hebben zoveel beheersing over hun lichaam. Ik moet er wel bij zeggen dat de eerste reactie van Manouk op de voorstelling was: ‘ik stond als kind ook zo raar te doen voor de spiegel, en dat noemen ze hier dus dansen’.  Maar we waren het er echt over eens dat het een mooie voorstelling was. En de kinderen waren lief geweest. De volwassenen trouwens wat minder. Een vrouw naast ons die eerst heel geagiteerd zei tegen een ander: ‘kan u stoppen met dat papiertje’ zat daarna minutenlang op haar telefoon te etteren. Maar goed, dat is de moderne tijd he, altijd mobiel. Voordeel was wel dat ik bij het 16jarige meisje dat voor mij zat steeds kon zien hoe laat het was.
Maar goed, mensen ga die voorstelling zien en neem je mobiele moeder mee. Kijk voor de speellijst op http://www.dedansers.com/.

Foto: Joerg Metzner