Je kent het wel. Spits. In Amsterdam. Op de pont. Ingeklemd tussen Canta’s en toeristen-op-MacBike. Op naar het EYE.
In het restaurant zit Diederik al op me te wachten. Althans, te wachten… hij zit druk te werken aan een vuilverwerkingsprogramma. Ja, men noemt hem ook wel ‘de groene ZZP-er’. Maar als ik arriveer gaat de laptop weg en wordt de witte wijn aangerukt. Ditjes en datjes worden uitgewisseld en we genieten van truffelpasta en bloemkoolrisotto, en die HEERLIJKE (maar ook wel misselijkmakende) citroentaart van Holtkamp toe.
Dan wordt het tijd voor het culturele gedeelte van de avond. We gaan vanavond naar de film. Alweer. Ja, we hadden ook wel wat afwisselends willen doen; we hadden ons zelfs ingeschreven voor een stadsgesprek over woningtekorten, maar we hebben allebei geen woningtekort en zo’n gesprek leek toch vooral heel maatschappelijk en weinig cultureel. Ons probleem is gewoon dat wij niet onze agenda afstemmen op het programma, maar het programma op onze agenda. En dus hadden we geen keus. Toch maar weer een film.
Oke, geen straf. Het EYE is ondanks alle moeilijke overtochten toch een prachtige locatie en een film kijkt altijd wel lekker weg, toch? Dus wij begonnen met goede moed aan ‘Meek’s Cutoff’ van Kelly Reichardt. Tot Diederik’s grote verbazing is het een héél oude film uit 2010, maar dat kan kloppen, want het zit als volgt: EYE draaide en draait in de dagen rondom de Amerikaanse presidentsverkiezingen in het thema ‘Looking for America’ films van onafhankelijke filmmakers over Amerika. Leeftijd van de film doet er dus niet toe.
De film werd ingeleid door Joost Broeren, filmjournalist bij Filmkrant Live. En dat deed hij leuk. Hij had wat gniffelaars op zijn hand door opmerkingen als: “Looking for Amerika. Kleine spoiler: ze vinden ’t niet. Dat weet je al na een paar minuten.” en “Night Moves, een andere mooie film van Reichardt, waarin ook al niets gebeurt”. Hoewel de inleiding vermakelijk was, duurde het uiteraard net iets te lang (Diederik had al 1 oog dicht en de film van 1 uur en 3 kwartier waarin niks zou gebeuren moest nog beginnen), maar ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat dat misschien wel aan ons ongeduld ligt.
Enfin, de film begon en al snel werd duidelijk: een filmrecensent was nog nooit zo treffend geweest. Er gebeurde inderdaad niks. De film speelt zich af in 1845 en gaat over 3 gezinnen die de Oregon Trail afleggen; een route die door pioniers werd genomen om in het wilde westen van de VS een nieuw leven op te bouwen. Ze hebben een harige man (Meek) ingehuurd om hen op hun tocht te begeleiden. Meek weet zogenaamd een kortere route, waarna ze verdwalen in de woestijn. Of ook niet, want eigenlijk kan niet met zekerheid worden vastgesteld dat Meek inderdaad de route niet weet. In ieder geval lopen ze dagen door de woestijn met nog maar heel weinig water. Dan komen ze een ‘Native American’ tegen. Of mag je eigenlijk gewoon Indiaan zeggen? Ik dacht dat dit zo’n Eskimo/Inuit-gevalletje was… Hoe dan ook, ze vangen deze Native American in de hoop dat hij ze naar water kan leiden, en dit lijkt hij ook te doen, maar alweer: zeker weten doe je het niet, want aan het einde van de film is de tocht nog steeds gaande, maar hebben ze in ieder geval nog geen water gevonden. Dus én geen Amerika, én geen water. Wat een deceptie.
Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Het is op zichzelf een oké film. Op een gekke manier ben je toch benieuwd wat er gaat gebeuren, ook al gebeurt er niks. De beelden zijn mooi, maar de omgeving waar de film zich afspeelt is de woestijn, dus ja, ook het landschap is gewoon een beetje saai. Ook het einde voelt gek. De film houdt gewoon ineens op. Zonder ook maar een vorm van ‘afloop’ als je het mij vraagt.
PS. Ik wilde eigenlijk ook gewoon ophouden met schrijven. Dan zou je een beetje een idee krijgen hoe raar dat is, zomaar zonder aankondiging een einde. Maar goed, ik zou dus zo’n geijkte filmmaker zijn die de boel een beetje afrondt. Dus bij dezen:
EINDE.
Het Grote Recensieboek 