Kijk, op sommige momenten is Amsterdam net een dorp. Dan is het ons kent ons met roddel en achterklap. Maar vaker lijkt het toch wel een echte stad. Met culturele uitspattingen op elke hoek van de straat. En dat is fijn als Manouk en ik weer een avond op pad willen.
Dit keer kozen we voor het kleine literaire theater Perdu aan de Klovenierburgwal. Natuurlijk wil je als geïnteresseerde cultuurganger alles weten over dit voor ons onbekende theater. Wat betekent ‘perdu’ bijvoorbeeld? Om het antwoord te kunnen geven zoek je dan als eerste op de website www.perdu.nl. Oh. Daar is het niet te vinden. Gelukkig ben ik er wel achter dat Perdu ontstaan is als ‘alibi om loopbaankeuzes met ernstige consequenties uit te stellen.’ Kijk, dat spreekt me aan. En als ik zie dat Arie Boomstra in het Comité van Aanbeveling zit, kan mijn literaire avond niet meer stuk.
Manouk en ik kijken in Perdu naar de documentaire Verloop van jaren – dichter bij Remco Campert van John Albert Jansen. Wij deden dit niet met z’n tweeën, de zaal zat namelijk vol met, uhm, oudere mensen dan wij. En ik wil daar graag blogs over vol schrijven, maar ik zeg alleen dit: ik hoop dat als ik zo, uhm, oud ben, ik minder stress heb in de rij voor de kassa. Want ik hoef dan toch nergens heen.
De prachtige documentaire, waarin de gedichten van Remco Campert vaak aan bod kwamen, werd voorafgegaan door een tergend langzame voordracht van Camperts gedichten door de dichter Mustafa Stitou. (‘Apart gedicht he,’ zegt de totaal in het rood geklede oudere dame achter mij op een gegeven moment tegen haar man). De achter elkaar gezette woorden leken hier geen verband te hebben. Totdat Campert een van deze gedichten in de documentaire zelf voordroeg. Toen kreeg het kleur en inhoud.
Het bijzondere leven van de literaire figuur Remco Campert trok aan ons voorbij. En tegelijkertijd toonde de documentairemaker de ouderdom en de gebreken die daar bij horen. Natuurlijk ging het vaak over de dood. Want, zegt Campert, de dood hoort bij het leven. Hij spreekt ook over zijn vader (de dichter Jan Campert), die in de Tweede Wereldoorlog in Neuengamme ter dood werd gebracht.
En dan net na een prachtige voordracht van Campert, terwijl hij op de radio zoekt naar klassieke muziek, hapert het beeld en stopt. Van achter uit de zaal horen we een hard ‘godverdomme’ van de theatertechnicus, gevolgd door voetstappen en als literaire klapper kwam het overbekende equivalent van het vrouwelijk geslachtsdeel nog even aan bod.
Maar ach, de film startte weer en daarom kan ik nog even zeggen dat het geweldig was om te zien hoe Remco Campert en zijn vrouw Deborah Wolf een humorvolle manier van samenleven hebben gevonden. Elkaar een beetje plagen (‘hoeveel potjes Rummikub stond ik ook al weer voor?’) en elkaar liefdevol ondersteunen (‘als je weer thuis komt uit het ziekenhuis, zal ik lekker voor je koken’).
De film laat zien hoe een oude man nog midden in het leven wil staan. Schrijven is leven, zegt hij. Manouk en ik zijn er geloof ik allebei wel van onder de indruk. Maar goed, tijdens de aftiteling vinden we het toch tijd om naar huis te gaan. De banken zonder leuning nodigen niet echt uit om nog bij het nagesprek te blijven. Als Manouk dan een manier heeft gevonden om de buitendeur open te krijgen, springen we het Amsterdamse leven weer in. De oude beduimelde dichtbundels uit de bak ‘nieuwe aanwinsten’ in de hal laten we maar liggen. Woorden als Psalmgapen en Madrigalen gaan ons echt te ver.
De documentaire Verloop van jaren – dichter bij Remco Campert (jep, nu zie ik de woordspeling ook) is in première gegaan op het IDFA en ik heb geen idee of de film nog ergens wordt vertoond. Maar hij komt vast op televisie. Dus kijk dan even.
Het Grote Recensieboek 