Hollandse Hits

We wisten de kerstdagen ook te overleven, dus dan moest die muzikale Nederlandse film ook wel lukken. Moeder Imfeld had – in plaats van de jackpot van zoveel miljoen – kaartjes voor de Zevende Hemel gewonnen bij de Postcode Loterij. En ja, alleen maar winnaars bij de Postcode Loterij, want zij schonk de kaartjes aan Diederik, die op zijn beurt mij uitnodigde voor dit spektakel. De film draait in Amsterdam echter alleen nog maar op onchristelijke tijden, dus verplaatsten wij ons voor de gelegenheid naar Haarlem.

We waren in ieder geval niet de enige Amsterdammers in het Haarlemse. Toen Diederik aan de Pathé-medewerker vroeg wat nou echt een leuk eettentje in Haarlem was, moest hij ons het antwoord schuldig blijven, want: Amsterdammer. Dus nou ja, dan maar naar de eerste de beste hut die je tegenkomt en laat dat nou net de Jopenkerk zijn. Hoewel je zou denken dat iedereen na de kerst zijn buikje wel vol heeft van ongezond eten en alcoholische dranken, zat de Jopenkerk goed vol. We konden nog net in een hoekje worden weggestopt, waar wij ons verrassend goedkope en smakelijke hamburgertje mochten wegwerken.

De bioscoopzaal zat vrij vol voor een film die al een tijdje draait. Maar de recensies op de website van de Pathé zijn dan ook lovend en wat moet een mens anders op 3^e kerstdag? Na een reeks voorfilmpjes (ik denk dat Diederiks volgende blog gaat over onze jongens…) konden we eindelijk van de film genieten.

Het verhaal is eigenlijk een mengelmoes van alle cliché-films die je ooit gezien hebt. Een Italiaanse familie met een restaurant, een zieke moeder, een familievete, een relatiecrisis en een ongeplande zwangerschap; deze film heeft het allemaal. En dit alles speelt zich dan ook nog eens af rond het jubileumfeest van het restaurant, dus lopen de spanningen uiteraard hoog op.

In het kort: vader Max (Huub Stapel) en moeder Maria (Henriëtte Tol) runnen een restaurant, dat bijna haar jubileum mag vieren. Net op dat moment krijgt Maria te horen dat zij ongeneselijk ziek is en binnen een paar weken zal sterven. Daarom wil zij na het feest met de hele familie naar Italië. Maar ja, dat wordt een beetje moeilijk, want de oudste zoon Paul (Thomas Acda) en vader Max zijn gebrouilleerd, en dat allemaal omdat Paul het restaurant niet wil overnemen en omdat zijn vader zijn vrouw (Tjitske Reidinga) heeft beledigd. Inmiddels is besloten dat dochterlief (Halina Reijn) dan maar het restaurant over moet nemen, samen met haar man (Ruben van der Meer), maar die staat boven de pannen romantische liedjes te zingen met de souschef. En dan is er ook nog een verhaallijn weggelegd voor Jan Kooiman, die uiteraard ergens halverwege de film een balletdans opvoert en verder de benjamin speelt wiens vriendin (Noortje Herlaar) per ongeluk zwanger raakt.

Gedurende de film komen de grootste hits van Nederlandse bodem voorbij. Zo smijt Thomas Acda vuilniszakken in het rond onderwijl hij “IK LEEF NIET MEER VOOR JOU” zingt. Ik dacht altijd dat deze chanson over een beëindigde liefdesrelatie ging, maar blijkbaar kan je het ook tegen je moeder zingen. Of Halina Reijn op haar naadhakjes door de Sligro, terwijl zij zich zingend afvraagt “of dit alles” is. Oehoehoeehoee…  En op een gegeven moment staat Noortje Herlaar ’s avonds, in een spotlight, boven op een woonboot, een deuntje te zingen, terwijl de camera haar vanuit allerlei hoeken benadert en weer wegdraait, waardoor het hele gebeuren me vooral deed denken aan The Passion.

Bij de scene waarin Henriëtte Tol huilend in de kerkbanken een Jezusbeeld toezingt, houden we het niet meer droog. Niet dat we zo geëmotioneerd zijn, maar vooral omdat we de slappe lach hebben. Gek genoeg hangt de rest van de zaal sniffend in z’n stoel en niet omdat iedereen toevallig tegelijkertijd een loopneus heeft. Sorry, maar als de pastoor en een toevallig ter plaatse zijnde zwerver ook ineens gaan meezingen en de beelden doen denken aan een kruising van the Bold and the Beautiful en zo’n Amerikaanse kerkmis die op zondagochtend wordt uitgezonden op RTL 5, dan gaat er toch echt iets niet goed. Was dit nou een serieuze huil-film of toch stiekem een parodie?

Goed, niet heel veel later in de film is toch alles weer vergeven en vergeten en is de hele familie in het familiehuis in Italië. Daar sterft moeder zielsgelukkig en staat iedereen haar huilend én zingend te begraven. Daarna is het feest in de zaak en verschijnt moeder Maria nog even als geest om haar echtgenoot een hart onder de riem te steken. Uiteindelijk toch een feel-good-movie. Heerlijk.

Die Postcode Loterij, ze weten wel wat ze weggeven. Volgende keer toch liever die jackpot…