Gelukkig Nieuwjaar beste lezers! Op een mooi en cultureel rijk jaar! In 2016 hebben we meer dan 25 evenementen bezocht en ook in dit jaar zijn we van plan veel te gaan zien en doen.
Nou en 2017 is goed begonnen, kan ik wel zeggen. Vanavond waren Manouk en ik namelijk in Noord. Voor de Niet-Amsterdammers onder jullie: Jonge Amsterdammers zeggen dan meteen Noord Gestoord. Maar Noord is booming, Noord is happening, Noord is Amsterdam. En daarom aten Manouk en ik natuurlijk in de Tolhuistuin (www.tolhuistuin.nl). Deze voormalige kantine van het Shellkantoor biedt ‘shared dining’ aan, met veel vegetarische gerechten. En dat is voor deze hippe jongen als ik (4 jaar in Noord gewoond) toch een heerlijk begin van de avond.
Manouk en ik moesten wel even doorfietsen naar de Asterweg omdat we in Casco (Een nieuw soort schouwburg waar niets vaststaat, waar alles nog mogelijk is, staat op de site. Kijk op www.cascoamsterdam.nl) de première beleefden van Chapman for President, een ‘filmische muziekvoorstelling’ van Eef van Breen. Ik zet filmische muziekvoorstelling tussen aanhalingstekens om aan te geven dat ik dit heb afgekeken van de flyer. En ik ga het zo echt over de voorstelling hebben, maar hallo zeg, wat is dat toch met die flyers… Voorbeeld: ‘Wat is de roep om een revolutie anders dan een hertovering van de wereld?’ Mijn wordprogramma en Van Dale kennen het woord hertovering niet, dus dan moet de zin wel zijn ingebracht door een dramaturg. Ik hoor het haar of hem al zeggen: Nee, laten we nou het woord hertovering gebruiken, dat geeft het geheel net een aparte draai.
De voorstelling werd voorafgegaan door een korte inleiding door maker en dirigent Eef van Breen ‘o.m. bekend van de succesvolle theatervoorstelling Borgen’ voor een artistiek filmisch beeld van een grote stad (waarschijnlijk New York want daar sprak hij over) waarin hij uitlegde dat hij bij de Post kennismaakte met een zekere Chapman, politiek vluchteling uit Kameroen. Na deze uitleg werden de deuren van een enorme loods geopend en werden wij, het publiek, geleid naar een sprookjesachtig verlichte enscenering. We mochten gaan zitten op stoelen, banken en kussens (over dat laatste heb ik een oordeel) en keken naar een prachtig uitgelichte muziekgroep. Of ensemble? Orkest? In de voorstelling was de veelzijdigheid van de musici in ieder geval goed te zien! Onder leiding van Eef van Breen brachten de musici het verhaal van een vluchteling (of misschien DE vluchteling) tot leven. De drukte van de stad en het onzekere van het bestaan vloeiden in elkaar over. Achteraf begrijp ik goed dat gesproken wordt over een ‘speelfilm-zonder-beeld’. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de geluiden van slijptol en blaasbalg niet altijd begreep, maar goed ik ben dan ook geen kenner op dit gebied. Toch werd ik in delen van het muziekstuk meegevoerd. Het gevoel van de grote stad en machteloosheid van het vluchten waren voelbaar in de muziek.
Over deze voorstelling moet echt worden gezegd dat het lichtontwerp (door Karl Klomp) prachtig was. Ondersteunend, maar niet teveel meekleurend (in het theater wordt gezegd dat ‘rood op rood’ lelijk en te uitleggerig is, weet ik dan weer), soms knallend en dan weer fabelachtig.
Naast de eigenlijke voorstelling was het fascinerend om de cameraman (die de voorstelling dus opnam) een choreografie met en vaak ook zonder camera te zien doen rondom het orkest en het publiek. Drie passen naar voren, dan opzij, dan weer naar achter en dan toch weer naar voren. Maar dat hoorde er denk ik niet bij.
Ohhhh, hehe. Terwijl ik dit stuk zit te schrijven begrijp ik waarom aan het einde van de voorstelling door alle musici werd gezegd wie ze waren en wat ze bespeelden (fictief voorbeeld: Maartje van Gorsel, viool, thumbs en slijptol). Dit was natuurlijk de aftiteling. Wel sympathiek eigenlijk.
En weet je wat nou het mooie is? Deze voorstelling is nog het hele seizoen te zien! 8 januari nog in Casco en verder in Den Haag, Rotterdam en andere steden in het land. Kijk op www.chapmanforpresident.com voor meer informatie.
Het Grote Recensieboek 