Verwarring is ook een fijne staat van zijn

Ik ben verward. In de war. In de knoop. Door de war. Door de knoop. Manouk en ik waren namelijk bij een voorstelling waarvan we tegen elkaar zeiden dat we zeker weten dat niemand in onze beide families ooit zo iets aparts heeft gezien. We zagen namelijk de voorstelling 7090 bestaat 15 jaar van muziekgezelschap 7090 in het Orgelpark en we waren gewoon de weg kwijt.
Oke, de avond begon al vreemd doordat wij als bewoners van Amsterdam-Oost (Proost) snel iets moesten eten op de Overtoom in West. In de regen sjeesden we langs Belgisch biercafé Gollem. Hoppa, fiets tegen een paal en gauw naar binnen. En hoewel ik vond dat Manouk vrij normaal overkwam, leken de medewerkers van Gollem dit niet te vinden. Aan de eerste barman vroeg Manouk of er misschien een tafel vrij was en het antwoord was: ‘geen idee, ik ga even pauze houden’ Oke, jij ook bedankt. Nou, toch een tafel gevonden en na de opmerking ‘mag ik dit eerst even wegbrengen’ en een hoofdgerecht dat best oke was, toch maar eens opzoeken waar we naar toe gingen vanavond.
Het Orgelpark (www.orgelpark.nl) is de verbouwde Parkkerk, in een straat aan het Vondelpark. De kerk is bekend geworden, zo lezen wij, door de preken van dominee Geelkerken in 1923 waarin hij beweerde dat de slang in Genesis (niet de band, blasfemisten) niet letterlijk tot Eva sprak, maar dat dit meer als metafoor moet worden gezien. De protestantse kerk zelf ziet er aan de buitenkant al mooi uit en dan moet ik de zaal nog bespreken..

Maar eerst moesten we de kelder in om onze jassen op te hangen (‘we hebben fluwelen stoelen en ik heb liever niet dat daar natte jassen op komen’ zei een medewerkster). Natuurlijk hadden we ook koffie nodig. Bij de kaartverkoop liep de computer vast, zei iemand van het gastenmanagement (dat stond echt op haar naamkaartje). Maar goed, wat geeft het, wij konden naar een kunstexpositie kijken waarbij een dode hond, een scratchende grammofoonplaat, een piramide en parende olifanten de hoofdrol speelden.
In de rij voor de zaal viel ons op dat Manouk waarschijnlijk weer de jongste was in het publiek. Henk Krol hoefde hier geen flyers meer uit te delen, zal ik maar zeggen. Ook waren wij waarschijnlijk twee van de saaist ogende mensen in het publiek. Baarden met een staart erin werden afgewisseld door fleurige schorten en kekke hoeden. De man achter ons beweerde wel dat veel mensen ‘er grauw uitzagen’. Ook vond hij dat Amsterdam groot was en erg druk, maar dat terzijde.
We liepen de kerkzaal in die er fantastisch uit zag. Niet alleen waren er overal orgels, maar de zaal was ingericht met podiumpjes, stoelen stonden kris kras door elkaar en er was een lange catwalk in het midden. Manouk en ik hadden even zitten spieken in het programma en begrepen daar al niet veel van, maar mijn hemel, mensen, toen begon het…
Een muziekstukken met zoemende blaasinstrumenten ging vooraf aan een gedicht dat overliep in gillend gezang, waarna een alternatieve carnavalskraker op een pan met de tekst ‘de dip is diep dit keer’ werd gevolgd door een filmische impressie van de klank ‘hieperdepiep’. En dit alles werd aan elkaar gepraat door een flamboyante man in een badpak, op hoge hakken, die tips gaf hoe hij het beste kon worden versierd. Oh en tijdens de gehele voorstelling was iemand met een cirkelzaag en een elektrische boor een houten ding in elkaar aan het zetten.

Ik weet echt niet goed wat er gebeurde, we begrepen ook bijster weinig van de voorstelling (die trouwens tot 01.00 uur zou duren), maar toch vonden we het fascinerend. Manouk en ik keken elkaar geregeld aan met een blik van ‘wat gebeurt hier’, ‘waar zitten we in hemelsnaam naar te kijken’ en op een gegeven moment zelfs ‘wie ben jij eigenlijk’, maar toch moet ik bekennen dat het een mooie voorstelling was. Er werd met passie gespeeld, over elk detail was nagedacht en wat zaten we in een mooie zaal! Maar dit was zeker nog niet alles. Het allermooiste was het zien van de manier waarop de rest van het publiek de avond beleefde. De mensen waren zo intensief aan het luisteren, deinden mee, sprongen op om het beter te kunnen zien of sloten gewoon hun ogen bij elk muziekstuk om zich te concentreren. Echt geweldig om mee te maken.
Toen we na twee rondes in de rij stonden voor de onverlichte garderobe, waar de medewerkster gastenmanagement al haar energie stopte in het vinden van hoeden, petten, stokken en paraplu’s (ik beschreef de generatiekloof al eerder) konden we toch echt tegen elkaar zeggen dat we blij waren om de viering van het 15jarig bestaan van 7090 te hebben meegemaakt. We hebben geen orgel gehoord, maar dat komt vast nog wel een keer.
Hieperdehieperdehieppieperdehieperdehiephieperdehieppiephieperdepieperdehiep voor 9070!

p.s. Kijk even op www.7090.nl en klik op een van de filmpjes..