Leuk, ja dít vind ik leuk! En nee echt, geen sarcasme. Als ik niet zo bar slecht zou zijn in wiskunde en andere moeilijke vakken, dan zou ik echt sterrenkundige willen zijn. En Diederik vindt het ook leuk. Of naja, leuk… Eng eerder. Maar dat is ook een emotie.
Diederik en ik bezochten club AIR, en niet voor een stroboscopen discofeest, maar voor een heus college van de Universiteit van Nederland.
Een kleine toelichting over de Universiteit van Nederland is wel op zijn plaats. De Universiteit van Nederland publiceert online gratis colleges van allerlei wetenschappers over diverse thema’s. Iedere dag komt er een nieuw college, dat ongeveer een kwartier duurt, online. Een erg leuk initiatief en een mooie manier om je kennis te verbreden, zonder diepgaande studies. Nou goed, wij gingen dus een aantal van die college-opnames bijwonen. En wij leerden alles over deeltjes. Atomen. Protonen. Neuronen. Elektronen. Higgs. Enzo.
Nadat wij véél te lang op onze pizza moesten wachten bij Vapiano (de McDonalds onder de Italiaanse restaurants) en Diederik ook nog een grote bek kreeg dat hij lekker bij iemand anders moest klagen, haastten wij ons naar de AIR. Daar aangekomen werden we in een hoekje weggemoffeld en kon de show beginnen. Er zouden in totaal 5 colleges worden opgenomen van 3 wetenschappers.
Het eerste college was van professor Stan Bentvelsen en ging over zwaartekrachtgolven. In zeer rap tempo (ergo: lastig te volgen tempo) legde hij uit dat lang geleden twee zwarte gaten in het heelal samen zijn gevoegd, en dat de energie die daarbij vrijkwam een zwaartekrachtgolf te weeg bracht, die in 2015 op aarde merkbaar was. Dat wil zeggen: merkbaar met een interferometer, want eigenlijk merk je er dus niets van. Een interferometer is een zeer gevoelig meetinstrument (door Diederik ook wel ‘precisiemeter’ genoemd) en kan je overigens gewoon maken met spullen die je koopt bij de Praxis, zo blijkt. Diederik, de Oplettende, betrapte de professor nog een een rekenfoutje, maar dit mocht niet deren, want met een daverend (oké, ingestudeerd) applaus verliet Stan het podium.
Het tweede college was van professor Bob van Eijk, en hoewel ook erg interessant, was het moeilijk verstaanbaar. Wij gokken dat het lag aan de positie van het microfoontje op het hoofd van de professor. Het derde college is van de enige vrouw onder de sprekers, Melissa van Beekveld. In vrolijk accent vertelde ze dat zij de mensen van CERN (die deeltjesversneller – wel bekend onder de Dan Brown lezers) heeft geleerd hoe ze bij CERN donkere materie kunnen waarnemen. Na dit college volgden er nog twee lessen van opnieuw professoren Stan en Bob. Hier en daar werd een ‘scene’ opnieuw opgenomen vanwege bevuilde vissenkommen, scheef hangende weegschalen, loshangende riemen of toch die rekenfouten. En dit alles werd aan elkaar gepraat door een ‘presentatrice’ die niet zou misstaan als verslaggeefster bij het jeugdjournaal.
Een voorbeeld. Verwijzend naar een meloen die ter ondersteuning moet gaan dienen in het verhaal Bob van Eijk, vraagt zij:
“Zeg Bob, ben jij fan van meloenen?” “Nee, ik ga straks een aanslag plegen op deze meloen” “Oh, dat zal de meloen niet zo leuk vinden… en Bob, zeg eens stiekem: wat is jouw favoriete deeltje?” Een antwoord wordt vervolgens niet afgewacht, want de cameraploeg is er klaar voor: licht, geluid en ACTIE.
Al met al een leerzame en leuke avond. Ga vooral zelf ook even naar de website www.universiteitvannederland.nl en kijk een paar colleges. Maar hou in je achterhoofd: het is televisie, dus je moet niet alles geloven. Of bedoelde de presentatrice daar niet de inhoud van de colleges mee?
Kijk vooral over een tijdje nog eens of je ‘onze’ opnames kan vinden en kijk dan even hoe Diederik erbij zit. Hij was namelijk flabbergasted.
Het Grote Recensieboek 