Ontregeld door de Nineties

Heb je dat ook wel eens, dat je ergens naar zit te kijken en dan denkt: waar zit ik nou eigenlijk naar te kijken, joh? En dat je ook niet zo goed weet wat je er van moet vinden.
Dat hadden Manouk en ik bij de voorstelling Untitled, 2017 van Nineties Producties. Aan het begin van deze voorstelling werd gezegd dat Nineties Productions uit de theaters wil trekken om nieuwe plekken te ontdekken, en dat idee juich ik toe! De voorstelling werd voor de laatste keer gespeeld, ja je leest dus een recensie over iets dat niet meer te zien is, en wel in het restaurant Atelier.
Manouk en ik fietsten dus met veel plezier naar de Valschermkade, om de hoek van de Propellerweg (ik dacht altijd dat het propellor was) en de Luchtvaartstraat. Inspirerende namen voor een inspirerende plek.
Maar Atelier is een oude autogarage met vrolijke kleuren waar je lekker, en betaalbaar (las Manouk overal op de site), kunt eten. De bietensalade was goed, pompoenravioli ook en de foie gras op de burger van Manouk heb ik als linksdraaiende milieuactivist maar even door de vingers gezien. Leuke bediening ook trouwens.
Oh en we vergeten het wel eens in onze recensies, maar ik moet nu toch even zeggen dat de wc’s bijzonder romantisch waren. Je handen wassen bij kaarslicht, leuk toch?
Nineties Productions is een collectief bestaande uit regisseuse Anne Maike Mertens, dramaturge Floor Houwink ten Cate en acteur Yannick Noomen. Voor deze voorstelling zijn andere theatermakers aangetrokken en de theatrale middelen waren dan ook volop aanwezig. De voorstelling was eigenlijk een talkshow die ook live gebroadcast werd. Of zou worden. Er werd meerdere malen ingebeld en de presentatoren deden er alles aan om het publiek bij de talkshow te betrekken. De uiteenlopende sketches zorgden er voor dat ik ging twijfelen over wat ik zag. Sommige stukken waren ontzettend goed, zoals de gebakverkoper die tijdens de pauze stug doorging met het reclamemaken voor zijn zaak, en ook de intense en lijfelijke ontmoetingen tussen twee acteurs waarin je ineens ziet dat theater kan zorgen voor intimiteit.
De voorstelling, die bijna tweeëneenhalf duurde, startte traag op en hoewel we als publiek werden opgewarmd (zoals bij een echte talkshow he) verdwenen we vrij snel in een dip tijdens een interview in het Engels. En nu moet ik toch even klagen, want ik dacht toen even: nee toch, 2 uur op een kruk gaan zitten kijken naar een parodie op een interview ga ik niet trekken. MAAR, dit werd goedgemaakt. Hoewel de gehele voorstelling eigenlijk een totale parodie was op televisie, kunst, theater, muziek en de maatschappij in het algemeen kwam Nineties Productions op sommige momenten tot de kern. Bij het geplaybackte interview met twee filosofen over metamodernisme viel veel op zijn plaats. De theatrale kostuums (waarom toch altijd weer zo’n witte lange harenjas) kregen betekenis en de vingercamera begreep ik beter.
En dan even over die muzikaliteit. Daarmee werd getoond dat de makers met veel talent en passie aan het werk zijn gegaan. Het gaf ritme aan de voorstelling.
En die drummer… Wat een geweldige drummer (Lucas Kramer) met een kippenkop. De zeer dramatische muzikale begeleiding van de aankondiging van een nieuwe gast was fantastisch en het einde van de voorstelling waarbij hij nog even een stervende zwaanscene weggaf was prachtig.
Kortom, ga maar kijken naar deze voorstelling, laat je ontregelen.
Oh nee, de voorstelling speelt niet meer.
Nou goed, ga dan maar naar een andere voorstelling van Nineties Productions.
www.ninetiesproductions.nl
www.atelier-schinkel.nl