Oké, het heeft even geduurd, maar je weet hoe het gaat met Pinkster-weekenden, dan moet er gezellig worden gedaan, en is er geen tijd om te schrijven. Dat het alweer bijna een week geleden is, maakt deze recensie echter niet minder relevant voor mensen die mogelijk interesse hebben in pianomuziek van Oekraïense kinderen of een avondje willen doorbrengen in Splendor. Je begrijpt: een grote doelgroep, dus een onmisbare recensie.
Deze internationale pianoavond zou zich afspelen In Splendor, een locatie waar Diederik en ik nog nooit eerder waren geweest. Sterker nog, persoonlijk had ik nog nooit van de locatie gehoord. Op de website las ik ik dat Splendor ‘een ontmoetingsplek, een club, een werkplek, een muzikaal laboratorium en nog veel meer’ is. Splendor wordt gerund door een groep van 50 professionele topmusici uit alle hoeken en gaten van de internationale muziekwereld. Dus na even gegoogled te hebben waar Splendor eigenlijk gevestigd is, reisden wij af naar de Nieuwe Uilenburgerstraat.
Het betreft een schattig pand (een oud badhuis) met twee intieme zaaltjes. De stoelen moeten zelf worden uitgestald. We zagen mensen met een net-ongelukkig-neergezette stoel die de hele voorstelling met handen boven de ogen zaten om maar niet recht in het licht te hoeven kijken.
De omschrijving van de voorstelling (door Floris Kortie op wearepublic, programmaboekjes kennen ze niet bij Splendor) beloofde ons jonge Oekraïense pianisten. Dat de jongste 8 zou zijn, en de oudste 16 hadden we niet verwacht. In de mooiste glimmende pakken en witte communie-jurkjes kwamen de jongens en meisjes op. Ze speelden werk van Rachmaninov, Liszt, Chopin, Debussy en anderen. Dit weet ik natuurlijk niet omdat ik de stukken zo goed ken, maar omdat dit op de website van Splendor stond. Diederik kende het overigens wel. Hij is zelf een pianovirtuoos die deze stukken ook gewoon speelde toen hij 8 was.
Nadat alle kinderen een ‘medley’ hadden gespeeld van o.a. bovenstaande componisten, werd het tijd voor pauze. Iedereen moest wel eventjes zijn stoel terugzetten, dan kon er een tweede piano de zaal in worden gereden. Na de pauze volgde dan ook eerst een ‘back to back’ van de twee jonge jongens. Hierna was het de beurt aan papa Fedorov, ‘vader van’ en docent van de kinderen. Hij speelde goed, al was zijn muziekkeuze niet helemaal de mijne (de Schilderijententoonstelling van Mussorgsky). Bovendien vroeg ik me af of er ooit een einde aan zou komen, want telkens als hij leek te stoppen met spelen, bleek dit slechts een kort rustmomentje voor het volgende deel. Lekker rammen op die piano.
Na Borys Fedorov was het tijd voor het befaamde Oyster Duo. Diederik en ik waren zeer benieuwd naar specifiek dit moment van de avond. Want Oyster-duo, hoezo? Wat hebben oesters te doen met Oekraïne?
Het duo bestond uit Nicholas Schwartz en Anna Fedorova., zij op de piano, hij op een contrabas. Het was een leuke afsluiter na al die zware pianomuziek.
Eenmaal buiten gekomen, constateerden we dat het inmiddels half 12 was, en dat de voorstelling dus zo’n 3 uur geduurd had. Veel waar voor je geld natuurlijk, al had ik het ook prima gevonden als de voorstelling maar 2 uur had geduurd…
Komende zaterdag doen Diederik en ik commercieel, en gaan we naar de voorstelling die half Nederland al heeft gezien. Tot de volgende dus!
Het Grote Recensieboek 