Theatrale genialiteit bij de Soldaat van Oranje

Stelt u het zich even voor… Zaterdagmiddag, 25 graden.
Dan denkt u aan het Vondelpark, Zandvoort of Rockanje (Roookansjjeee sur mer, zoals wij thuis zeggen), maar niet aan een donkere zaal. Wie kiest er nou voor om op een prachtige, zonnige zaterdagmiddag in een theater te gaan zitten? Inderdaad, uw vliegende reporters Manouk en Diederik!
En we zaten niet zo maar in een theater, nee nee. We zagen de voorstelling Soldaat van Oranje *bedenk het muziekje er zelf bij* in de TheaterHangaar te Katwijk. Nog nooit van gehoord, zegt u? Wat apart zeg, ze spelen al bijna 7 jaar 5 dagen in de week voor een uitverkochte zaal.
Manouk en ik hadden een hele bende vrienden meegenomen en dat ging allemaal maar net goed. Er stond file bij het Amsterdamse Bos en dan is Katwijk toch nog best een eindje rijden. Maar goed, we hebben het gered en we konden nog net op tijd de zaal in om te zien hoe Rutger Hauer aan de titel Soldaat van Oranje komt.
Kent u het verhaal van deze musical (geregisseerd door Theu Boermans) eigenlijk? Oh ja, dat kent u. Ik ook. Dus daar hoeven we het eigenlijk niet meer zo uitgebreid over te hebben, behalve dat het een verhaal is over mensen uit het verzet ten tijde van die verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog.
Maar natuurlijk moet ik wel dat spectaculaire theater bespreken. In een gigantische vliegtuighangar is een decor gebouwd waarbinnen de tribune van scène naar scène draait. Ik dacht dat de tribune met horten en stoten, al piepend en krakend, een klein stukje zou draaien terwijl de technici het volgende decor zouden klaarzetten, maar dit was absoluut niet het geval. We vlogen van decor naar decor, van Paleis Noordeinde naar de martelkamer van de SS en van de studentenkamer van Rutger Hauer naar het Scheveningse strand. En dit zat met geprojecteerde filmbeelden uit de Tweede Wereldoorlog zo ingenieus in elkaar, dat het een totaalervaring werd. Toch zat ik hem wel een beetje te knijpen omdat een van onze vrienden wagenziekte heeft en een andere vriend uit Duitsland komt. Ik voorzag veel moeilijkheden.
De drieënhalf uur durende voorstelling is een absolute aanrader als je theater in de meest uitgebreide vorm wilt zien. Boten slaan om op zee, Dakotavliegtuigen komen aan rijden en het geluid van de ronkende motoren geeft je het gevoel in een film te zitten. Het spel was goed, maar ik vond de scènes eigenlijk een beetje traag. Ik zou toch graag her en der wat onnodige zinnen schrappen. Doordat er zo ontzettend veel verschillende scènes zijn, waar dan maar één actie in zit, wordt de voorstelling soms wat saai. En hoewel ik weet dat het een musical is, vind ik het toch jammer dat de personages weinig kleur hebben. De koningin wordt als koningin neergezet en de student als student, daar zou nog wel wat tegenover worden gezet. Toch lieten de tekst, het spel en de filmbeelden weer eens zien hoe gruwelijk de Tweede Wereldoorlog is geweest, hoe de mens kan zijn en hoe sommige mensen bereid waren om hun leven te geven voor de vrijheid.
Naast de inhoud was het werkelijk een theatraal spektakel en ben ik blij dat ik het heb gezien. En natuurlijk willen we die geweldige Marcel Harteveld (u kent hem ook als Fishermans Friend, maar misschien beter als cabaretier en acteur) bedanken voor de rondleiding die hij ons gegeven heeft door het theater. En wellicht ben ik bevooroordeeld, maar Marcel bracht de lichtheid in de voorstelling.
Toen we ’s avonds dan eindelijk in Noordwijk aan de boulevard zaten te eten bij een ondergaande zon, stelde ik me voor dat de Soldaat van Oranje Erik Hazelhoff Roelfzema (ik weet het heus wel) weer dat water uitkwam, op zijn motor stapte en door de duinen wegreed. Voor Koningin en Vaderland.