Woensdagavond, Amsterdam Noord. Diederik en ik; wij gaan naar de film in EYE. Ja, gewoon naar de film, ondanks alle zonneschijn en tropische temperaturen. Diederik bevindt zich al in Noord, want die is mee geweest op Wijksafari (een echte aanrader begreep ik!). Bij die tocht heeft hij echter zijn fiets ergens moeten achterlaten, dus spoort hij nu Noord af op zoek naar zijn fiets. Net een echte safari…
Als we elkaar dan eindelijk treffen, heb ik al geprobeerd een tafeltje te bemachtigen bij EYE en de Tolhuistuin, maar tevergeefs. Dan maar bij Cafe Restaurant De Pont, wij doen niet moeilijk. Nee, wij niet, maar de bediening bij De Pont wel. Hoewel we aangeven dat we enige haast hebben en dus snel willen bestellen, wordt uiteindelijk het gehele terras eerder geholpen dan wij. De eerst-nog-bestelbare-BBQ-gerechten veranderen in gefrituurde loempia’s en het bier moeten we ook maar even snel naar binnen werken, en dan racen we naar het EYE. En maar nét op tijd ook, want het is volle bak. Geheel tegen onze verwachting in overigens, want wie gaat er nou op een stralende woensdagavond om 19u naar de film?
We gaan naar ‘The King of Comedy’ van Martin Scorsese. Er is in EYE nu een tentoonstelling gaande over deze filmregisseur en in de bioscoopzalen worden films uit zijn oeuvre gedraaid. De film wordt ingeleid met een inleiding, waarin we weer wat interessante feitjes te weten komen. Zo weten we nu dat The King of Comedy uit kwam in 1983 en dat dit het zoveelste samenwerkingsverband was met Robert De Niro. In eerste instantie wilde Scorsese de film helemaal niet regisseren (wegens een scheiding en depressie), maar op aandringen van De Niro is de film dan toch tot stand gekomen.
Het verhaal gaat over fans die op stalkerige wijze hun idool achterna zitten (tijdens de inleiding worden parallellen getrokken met de Jodie Foster-fan die een aanslag pleegde op president Reagan). Rupert Pupkin (een nog jonge Robert De Niro) ziet de bekende stand-upcomedian Jerry Langford als zijn grote voorbeeld. Na een kortstondige ontmoeting met Langford, waarin hij vraagt of hij in de TV-show van Langford mag optreden, begint Rupert zich in te beelden dat hij een innige vriendschap heeft met Langford. Wanneer hij realiteit en fantasie door elkaar begint te halen, komt hij bedrogen uit. Hij laat het er echter niet bij zitten en samen met de uitzinnige Langford-fan Masha (Sandra Bernhard – fantastische rol) besluit hij zijn grote idool te ontvoeren om alsnog zijn zin te krijgen.
Hoewel de film niet per se als comedy bedoeld is, wordt er zo nu en dan toch gelachen in de zaal. Ondanks dat de film bijna 2 uur duurt, vliegt de tijd voorbij. De snelle gesprekken, de droge humor en de grappige scenes met Masha, maken het een zeer vermakelijke film. Hoewel de film niet gezien wordt als een van de beste films van Scorsese, is het zeker de moeite waard om de film te kijken. De film is 4K-gerestaureerd, waardoor het een vrij nieuwe film lijkt, zonder al te veel ruis. Zelfs de kleding en kapsels zijn weer in… Onder de Amsterdamse hipsters tenminste…
Mij rest nog twee dingen:
- Mezelf afvragen waarom wij een lauw flesje Heineken als ‘verrassing’ mee naar huis kregen; en
- Mijn uitspraak oefenen. Scorseesi, Scorssessie, Scorsisi, Scropino…
Het Grote Recensieboek 