Op safari in Noord

Lieve Manouk, ik ben op safari geweest. En ik ben er van ondersteboven. Het was geen safari over de uitgestrekte vlaktes van Afrika of door een ondoordringbare jungle in Azië, maar het bleek een prachtige reis te zijn.
Elke dag lees je berichten over verharding, eenzaamheid, uitsluiting, onbegrip, eenzaamheid, extremisme, pesterijen, eenzaamheid, racisme en armoede. Zoveel narigheid, zoveel onmacht.
Maar nee! Nee! Er is zo veel meer. Er is een groep van 32 studenten van de Academie voor Theater en Dans. 32 studenten die hun verhaal willen vertellen. En niet alleen hun verhaal, maar ook het verhaal van 16 mensen uit Amsterdam Noord. En natuurlijk het verhaal van Amsterdam Noord zelf. Een hele middag werd ik meegenomen tijdens De Wijksafari maakt school (Adelheid|Zina) op een reis door de groenste wijk van Amsterdam. Acteur Kevin Klein bracht mijn groepje naar mevrouw Van Ingen, een 91-jarige Jordanese die in het humanistische Eduard Douwes Dekkerhuis woont. Kevin sliep twee weken op een bedje in haar woonkamer om zo met haar een intiem gesprek te kunnen voeren over het leven. Hij, geboren in de jaren ’90 in Suriname, en zij geboren in de jaren ’20 in Amsterdam. Twee werelden die elkaar ontmoetten en waar werkelijk contact werd gemaakt. Die prachtige mevrouw Van Ingen die na zo veel tegenslag in het leven (‘na drie maanden heb ik die man een schop gegeven, maar ik was wel zwanger’) tevreden is met wat ze heeft en niet omkijkt. Een vrouw van 91 met een toekomst.
Kevin had twee kleuren sokken aan en kon niet stilzitten, maar enthousiast en vol overgave leidde hij ons door zijn wereld en door Noord. We zongen ‘Laat ze maar lullen’ van Peter Beense in een oude schoolbus ergens tussen de Banne en Floradorp en wezen mannen in bootjes de weg naar het Noorden.
In de Protestantse Kerk De Ark trouwden we onder orgelmuziek met Camila Romera Lema, een Zuid-Amerikaanse student Mime die met ons de safari door Noord vervolgde. Camila sprak zeer uitbundig in het Engels en begroette iedereen die ze tegenkwam. Ze vertelde over haar heimwee naar Uruguay terwijl we wachtten op de scootergang. De scooterjongens- en meiden uit de Bijlmer brachten ons bij het liefdevolle huis van Aziza. Aziza stond klaar met thee en op theatrale en intieme wijze lieten Camila en Aziza hun levens aan elkaar en aan ons zien. Tussen het tonen van de foto van haar overleden zus en die van haar lieve oma vertelde Aziza dat ze nog altijd een droom heeft. Hoge hakken en een aktetas. Maar als je vader je meeneemt vanuit Marokko naar Nederland, dan verdwijnt, en je moeder moet jou op straat achterlaten, dan wordt het niet makkelijk. ‘Maar’, zei Aziza, ‘ik voed 3 presidenten op.’ Meer hoef je niet te zeggen. Hier zit alles in.
Na het afscheid van Aziza fietsten we achter Camila aan naar het eindpunt. We stelden elkaar de vraag of we zelf labels hebben waar we van af willen. Of, dat moet ik beter zeggen, een acteur fluisterde deze vraag in bij mijn gesprekspartner. En mijn gesprekspartner was de bekende-Journaal-presentatrice-waarbij-ik-aan-thee-en-stroopwafels-op-de-bank-denk Noraly Beyer. Ze vroeg dus van welk label ik af wilde. Waarop ik mezelf hele vage dingen hoorde wauwelen over het lange man zijn, man man man, ik ouwehoerde maar in het rond. Gelukkig bleef mevrouw Beyer wel bij zinnen en sprak over vooroordelen in haar werkzame leven. Wat zijn die labels dan en kan je je voorstellen dat een ander er ook vanaf wil?
Tussen de flatgebouwen van Noord kwamen de 10 groepen bij elkaar en ik was overweldigd. Terwijl de scootergang een ereronde maakte besefte ik dat dit theater is dat altijd en overal gemaakt moet blijven worden. Dit is namelijk het leven. Het verzonnen leven, het echte leven, andermans leven. Alles bij elkaar. En met zoveel liefde, toewijding en aandacht gemaakt.
Straks ben ik weer kritisch en zeg ik dat voorstellingen niet langer mogen duren dan twee uur, maar nu zeg ik alleen maar: Hulde aan Zina van Adelheid Roosen. Hulde aan alle studenten en bewoners van Noord die hun hart openen.
Er is maar één wereld.