Het begint plotseling te regenen als ik door het Vondelpark naar Theater Bellevue fiets. Maar het is niet koud, dus het hindert niet. Manouk en ik gaan naar de voorstelling Zwaar Metaal van Theatergroep Carver. Op het terras van die vertrouwde Stadsschouwburg (De Smoeshaan bij Bellevue zit helemaal vol), bespreken we wat we gaan zien.
Een voorstelling van Carver betekent een voorstelling gemaakt door steengoede actrices (in dit geval enkel vrouwen). Carver maakt al bijna dertig jaar zoals ze zelf zeggen ‘absurde komedies die balanceren op de rand van hoop en treurnis, van pessimisme en de bevrijdende lach’. De namen Beppie Melissen, Leny Breederveld, Joke Tjalsma en Raymonde de Kuyper zullen bij velen bekend zijn. Is het niet van Gooische Vrouwen of Villa Achterwerk dan toch wel van Jiskefet of De Daltons. En als deze komische vrouwen een tekst van Maria Goos (heeft toch ook geen uitleg nodig) spelen, dan wordt 1+1 dus 3.
Als ik bovenstaand stukje teruglees, begrijp ik ook dat de verwachting nu is dat ik het nu totaal neersabel of juist helemaal ophemel. Ik zal je meteen uit de droom helpen, dat gaat niet gebeuren.
De actrices spelen vier oudere rockchicks die na jaren van afstand waar bij elkaar komen voor een optreden. En je begrijpt het al, dit levert gespreksstof op. Ze zijn ouder geworden, hebben verwachtingen van het leven waargemaakt of alles blijkt juist een grote desillusie. Terwijl ze hun podium opbouwen en de instrumenten klaarzetten bespreken ze dit met elkaar. Ook de onderlinge verhoudingen van toen en nu worden op een rijtje gezet. De actrices doen dit op een komische manier waardoor we geboeid blijven kijken. Het decor is simpel en draagt bij aan de verbeelding, maar ik begreep de gestileerde gedeeltes tussen de scènes niet. De scène waarin een van de personages niet wil dat de ander aan het snoer van een microfoon trekt mondt uit in een op zichzelf mooi beeld van het doorgeven van het snoer en het zorgde wellicht voor een schakeling tussen de verhaallijnen, maar ik vond het wat vergezocht in het verder realistische spel.
De verhalen van de vier personages ontvouwen zich terwijl de spanning tussen de vier oude rockers goed te voelen is. Regisseuse Eva Line de Boer, die meer van onze leeftijd is, moet toch wel wat spanning hebben gevoeld om met deze grootheden aan het werk te gaan.
Het verbaast me wel dat de muziek die geregeld te horen is zo flauw en zacht blijft. Er staan vier dames helemaal uitgedost in leren pakken te praten over hun enorme rockverleden, daar had toch wel wat hardere muziek bij gemogen. Of, dacht ik ineens, zou hier een kleine concessie zijn gedaan richting het publiek, waar grijze haren de boventoon voerden? Dat hoop ik eigenlijk niet.
Maar Manouk en ik hebben een erg leuke avond gehad. Het tragikomische spel van Carver levert mooie gedachtes op, terwijl er dus ook veel gelachen wordt. En ik ben er nu toch weer van overtuigd dat acteurstoneel iets bijzonders is. Concepten kunnen prachtig zijn, maar goede actrices die hun talent gebruiken om een verhaal te vertellen zijn toch wel de basis van een mooie voorstelling.
Van Diederik en Manouk
Het Grote Recensieboek 