Wie roept Caesar aan?

Een zomerse avond in het Amsterdamse bos is altijd een goed idee. Manouk en ik bezochten daarom de voorstelling Julius Caesar van Orkater en het Amsterdamse Bostheater. Goede vriendin (en hippe vrouw) Serap ging mee, dus aten we in een feestcafé aan de Amstelveenseweg. Even door de wind ploegen richting het Bostheater waar de première was van dit beroemde stuk van Shakespeare, kussentje onder de billen, vestje binnen handbereik tegen de kou en we waren er klaar voor.

Julius Caesar is een prachtige tragedie rondom de dood van de grote Caesar. Brutus, Cassius en Marcus Antonius strijden voor en na de dood van Caesar om de macht in Rome. Regisseur Michiel de Regt gebruikte de muzikaliteit van de groep jonge acteurs op zo’n manier dat muziek en spel op sommige momenten mooi samenvielen. Hierbij werden de acteurs ondersteund door de musici van K.O. Brass! die ook de stem van het volk waren tijdens de kroning van Caesar.
De teksten van Shakespeare blijken geldig en waardevol in alle tijden, maar de kracht en de schoonheid van de taal is naar mijn idee alleen hoorbaar als deze wordt uitgesproken door een acteur die het zich echt eigen heeft gemaakt. Bij Shakespeare is de interpretatie van de tekst zo belangrijk en kan elke verlegde klemtoon zoveel interessante invalshoeken geven en dat miste ik in deze voorstelling. Teksten waren niet genoeg doorleefd en werden uitgesproken omdat het moest, niet omdat het personage er om vroeg. Uitzondering was Jip van den Dool die als Antonius een krachtig personage neerzette en, wellicht door zijn bijdrage aan de bewerking, met zoveel diepte speelde. Ook Amarenske Haitsma steeg uit tussen de bomen van het Amsterdamse bos, doordat zij in haar rollen Calpurnia en Lucius de aandacht van het publiek op een natuurlijke wijze opeiste, zonder dominant te worden.

Hoewel de muziek op sommige momenten prachtig was, zorgde het in combinatie met de langzame bewegingen van de musici en de acteurs voor een trage sfeer. Omdat de tekst bij velen bekend is, is de voorstelling gebaat bij enige vlotheid. Op een gegeven moment zaten Manouk en hippe vrouw Serap toch ook wel heen weer te schuiven, omdat je niet meer weet hoe je moet zitten op een bank zonder rugleuning.
Quote van Serap: ‘het duurde wel lang.’ Hele korte quote.
Af en toe waren er momenten waarin op het toneel beweging en ritme wel bijdroegen aan de voorstelling. Caesar die op indrukwekkende wijze werd vermoord en (wederom) Lucius die zich mank over het toneel voortbewoog, dat gaf de voorstelling meer nuance en lichtheid. Ik had hier graag meer van gezien.
Deze voorstelling wordt nog lang gespeeld in het bos en later in de theaters. Wil je zelf zien hoe de ondergang van een grote leider leidt tot oorlog? Kijk dan bij het Bostheater voor kaarten.

Kijk naar onderstaand filmpje om te zien hoe bekende Engelse acteurs (en Prince Charles) discussiëren over het uitspreken van de zin: To be or not to be, that is the question.  (Is geen Caesar, weet ik).

Foto’s zijn gemaakt door Ben van Duin.