Terwijl Manouk een Amsterdamse zomerweek beleeft, ben ik even naar het zuiden afgezakt. Even de zeelucht ruiken en de Zeeuwse zon voelen doet elk mens toch goed? En al enkele jaren organiseert Theaterproductiehuis Zeelandia het Zeeland Nazomerfestival met voorstellingen op prachtige locaties. Zo had ik naar een voorstelling op de Oesterdam kunnen gaan of naar een suikerfabriek in Sas van Gent, maar ik bleef lekker op het eiland Walcheren.
In de Nieuwe Kerk van Middelburg speelt de voorstelling Een nieuwe god. In de ontvangstruimte van de kerk, onder de Lange Jan, krijg ik een papier in mijn hand gedrukt en terwijl ik voor het praalgraf van de gebroeders Evertsen sta (beroemde Zeeuwse admiralen dus ze zullen wel veel verkeerd hebben gedaan), lees ik dat schrijfster Heleen Verburg ‘na het bijwonen van een repetitie’ afstand heeft genomen van de voorstelling. Dan volgt iets over de beweegredenen van de regisseur en als laatste de directeur-bestuurder van Zeelandia die eigenlijk zegt dat hij het eens is met de schrijfster, maar dat de makers er toch veel werk in hebben gestopt. Oke, dat wordt interessant.
Bij aanvang van de voorstelling neemt regisseur Stefan Perceval het woord en benadrukt dat hij naast de twee Zeeuwse acteurs (ik heb ze geen enkele g als h horen uitspreken en ook de standaard afsluiter van een zin eeeeeh was nergens te bekennen) dus geen amateurspelers maar ECHTE mensen mee heeft laten spelen met ECHTE verhalen. Hmm, dan geloof ik het dus niet meer.
In Een nieuwe god zien we de mens worstelen met het leven en we zien God die de antwoorden geeft. Maar kan de mens daar eigenlijk wel iets mee? En wat bedoelt God nu eigenlijk? De twee acteurs worden aangevuld in tekst en beweging door het koor, die echte mensen dus, en we zien het menselijk verdriet aan ons voorbij trekken. Er zijn momenten dat dit verdriet ook ons verdriet wordt. De beelden zijn soms prachtig en de stemmen van de spelers vaak krachtig en daardoor kwetsbaar.
Maar er zijn veel onderdelen van de voorstelling die wat mij betreft de plank misslaan. De voorstelling wordt gepresenteerd als een dialoog, maar ik hoor monologen die alleen door non-verbale communicatie raken aan andere monologen. Samenspel is in het woord niet aanwezig. Het leek wel aanwezig als het koor uitbarstte in keihard geroep. Maar dat leidde enkel tot piepende gehoortoestellen van het publiek. Er is niet goed geluisterd naar de akoestiek van de kerk. Vele zinnen zijn niet te verstaan, ook niet voor de mensen zonder gehoortoestel.
Het lijkt er op dat de regisseur vooral gewerkt heeft aan de choreografie van de voorstelling. De spelers doen de vele bewegingen en verplaatsingen met groot gemak en dat geeft het geheel een mooi ritme.
We zien God, de mens en het koor zich staande houden op een grote halve bol. Maar waarom staat God nou toch de hele tijd zijn teksten uit een boek voor te lezen? Iedereen, ook de echte mensen, spelen hun teksten uit het hoofd maar God heeft zijn eigen Woord nodig. Als het Gods woord is, zal hij dit toch wel zonder papier kunnen, zou ik zeggen. Het geeft God in ieder geval niet de diepte die hij (of Hij) wel nodig heeft.
Na afloop snapte ik waarom de schrijfster afstand heeft gedaan van de voorstelling en toch zag ik in sommige scènes wel wat de regisseur had willen bereiken. Het is jammer dat de intense verhalen van de koorleden wegzakten in een wirwar van theatrale keuzes.
Maar mocht je deze week nog in Zeeland zijn, ga dan eens kijken bij het Nazomerfestival. Of eet lekker een bolus op de dijk.
Het Grote Recensieboek 