Zweetvoetenparfum. Lekker of niet?

Ben je wel eens staand in slaap gevallen?
Manouk en ik moesten er op de zondagmiddag even uit. Even geen grachten en nutellawinkels. Nou, dan is Amstelveen Stadshart natuurlijk de plek om te bezoeken. Het is overdekt en het heeft een plein zonder hart, dus het is er echt troostrijk.
Maar goed, met Manouk erbij valt er altijd wel wat te lachen, dus ook een zondagmiddag in Amstelveen Stadshart kan nooit misgaan.
Nadat we een broodje hadden gegeten bij brasserie Day (‘Come in to Day’, briljant) bereidden we ons voor op waar we eigenlijk voor kwamen.
Het Cobra Museum organiseert op de laatste zondag van de maand rondleidingen met curatoren of kunstenaars door het gebouw. En tijdens deze editie zouden we met kunstenaar Christian Friedrich door zijn tentoonstelling lopen. De winnaar van de prestigieuze Cobra Kunstprijs Amstelveen had gisteren de opening van zijn tentoonstelling beleefd, dus wij waren wel benieuwd. Terwijl we de andere kunstwerken bekeken bedachten we alvast wat we zouden kunnen vragen aan de prijswinnaar van deze prestigieuze prijs. De vraag ‘Is dit echt gemaakt van papier maché’? vond ik van Manouk echt een toppertje. We bekeken de verschillende ruimte van het museum, maar we moesten ons haasten want veertig andere geïnteresseerden (beetje blond, veel grijs) stonden al klaar voor de rondleiding.

Artistiek directeur Xander Karskens begon de rondleiding met een uitleg over de Cobra-beweging. Karel Appel en Corneille (bekend van de onderzetters, borden, servetten, vaasjes, theemokken e.d.) zijn wellicht de voornaamste representanten van de beweging, maar ook Vlaamse dichters hebben hun bijdrage geleverd, leerden wij. Manouk en ik zochten tegelijkertijd tussen de mensen naar de kunstenaar, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Tijdens de twintig minuten durende introductie kregen we wel een goed beeld van de tentoonstelling Spectres of Want. ‘Het is een tentoonstelling die je vooral zelf moet ervaren’, zei de artistiek directeur. Al de achtergrondinformatie die na deze opmerking volgde was wel interessant, maar er zat weinig lichtheid in. De kunstenaar heeft in de loop van de jaren een fascinatie opgebouwd voor voeten en dit heeft hij tot uiting gebracht in glasgeblazen voeten in de ruimte, waar een geur uit kwam die doet denken aan zweetvoeten. Het onderzoek van de kunstenaar richtte zich op het lichaam van de mens en hoe we ons hiertoe verhouden.
En terwijl ik een beetje weg dwaalde van het verhaal, bedacht ik dat Christian Friedrich waarschijnlijk niet in het museum was. Eigenlijk wel heel jammer. Dus toen de introductie afgelopen was hebben Manouk en ik de tentoonstelling bekeken en zijn we de zon weer in gelopen. Oh, en we hebben de Action nog even bezocht en ons verbaasd over het reclamebord met daarop de lonen bij McDonalds.
Mocht je nou benieuwd zijn naar het werk van Christian Friedrich en wil je de zweetvoeten eens in een museale omgeving ruiken? Kijk dan hier voor alle gegevens.