Donderdag rond een uur of 18.00 komt hij aangefietst met zijn nieuwe fietslichtjes. En gelijk heeft hij, want van Zuid naar Zuid-Oost en uiteindelijk ook weer Oost, dat zijn duistere tochten. In Zuid-Oost speelt in het Bijlmerparktheater vanavond de try-out van Woiski vs Woiski, een coproductie van Orkater en het Bijlmerparktheater. En als we dan toch in de Bijlmer zijn, dan eten we ook maar meteen diep-diep-diepgefrituurde loempia’s, nasi en roti. Moet kunnen, Diederik heeft tot dan toe alleen maar twee lullige boterhammetjes gegeten…
Dan onze kaartjes maar eens ophalen. Bij de kassa wordt ons ‘veel plezier’ toegewenst, maar dat wordt snel weer teruggenomen, want voor ons ‘is het toch werk’. Ja, werk ja. Snel bestelt Diederik twee witte wijn (en het is maar goed dat wij de wijn niet recenseren, want die was er niet goed vanaf gekomen).
Als we de zaal binnenkomen zie we een rustig decor van twee trappen en een verhoging ertussen. Onder de verhoging staan allerlei instrumenten, die – zal later blijken – veelvuldig gebruikt zullen gaan worden. Bij aanvang van de voorstelling worden we welkom geheten in club La Cubana. Swingend worden de spelers voorgesteld, de sfeer is meteen goed. Jammer alleen dat het zaallicht nog even aangaat voor wat publieksparticipatie. Ik ben er sowieso geen voorstander van, en al helemaal niet direct nadat de voorstelling is begonnen. Je hebt toch even tijd nodig om te acclimatiseren.
Woiski vs Woiski vertelt het waargebeurde verhaal van vader en zoon Woiski. Max Woiski sr. kwam in de jaren 30 vanuit Suriname naar Nederland en liet zijn zoon achter in Suriname. Sr is in die tijd als donkere man een echte bezienswaardigheid in Nederland. Samen met zijn vriendin Alma opent hij clubs en doen ze goede zaken. Dan acht vader het tijd om zijn zoon naar Nederland te halen. Max Woiski jr wil in Nederland studeren, maar al snel blijkt dat zijn vader hem alleen naar Nederland heeft gehaald omdat hij met zijn nog donkerdere huidskleur een interessante vertoning is voor de Hollanders. De voorstelling vertelt het levensverhaal van beide mannen, zowel direct als door de ogen van de bejaard geworden Max jr, die terugblikt op toen.
Over het spel kunnen we kort zijn: het is gewoon goed, evenals de zang en de muziek. Ook het verhaal is interessant. Het enige minpuntje is dat we soms erg snel door de tijd reizen en dan weer iets te langzaam. Pas aan het einde komt de relatie tussen vader en zoon écht goed aan bod; dit hadden we –gezien de titel van de voorstelling – wat eerder en wat meer verwacht. Verder hebben we niets te klagen, dus ons enige advies is: gaat het zien! En wees gewaarschuwd, sommige liedjes blijven lang in je hoofd hangen.
“Nederland, geef me rijst met kousenband…”
Het Grote Recensieboek 