Het Nederlands Theaterfestival en het Amsterdam Fringe Festival hebben bezit genomen van de hoofdstad, dus op veel mooie plekken zijn theatervoorstellingen te zien. Maar Manouk en ik mochten naar een wel heel fijne plek om een Fringe-voorstelling te zien.
We staken het IJ over naar Noord om bij de Ceuvel, een prachtig terrein aan het water waar een combinatie van creativiteit en duurzaamheid de normaalste zaak van de wereld is, te kijken naar de voorstelling Nachtkraaien, geschreven door Rinske Bouwman en geregisseerd door Inge Wannet.
Manouk was wat misselijk van de pont (wat ik wel vrij overdreven vond. Maar goed, ik was al lang blij dat ze haar bril weer eens bij zich had), maar we hadden niet veel tijd om hier bij stil te staan want de koptelefoons moesten worden getest. En toen alle groene lampjes brandden, maakten we tocht over de vlonders en langs de woonboten van de Ceuvel naar de pont van Charon.
Charon is de man die de doden in die ene tel over de rivier Styx zet. Maar die ene tel kan een voorstellinglang duren. In die ene tel zien we de wanhoop van de doden omdat ze terug willen naar het leven maar ook het verlangen naar het grote feest straks. De dolende doden krijgen een stem en vertellen over hun laatste momenten tussen de levenden. Alle nare laatste momenten worden in die ene tel naast elkaar geplaatst. En iedereen wacht op Charon, de man in de dikke panterjas (of tijger, daar wil ik vanaf zijn. Ik heb het eerder wel eens ‘de verkleedkist-jas’ genoemd). En ondertussen worden de doden bij elkaar gehouden door de kraai. Tim van der Voort speelt deze kraai zo vrolijk en licht dat de achtergronden van al die doden in die ene tel nog heftiger worden. De kraai kijkt op naar Charon, maar is ook afhankelijk van deze veerman. Dit komt niet enkel in de tekst, maar zeker ook in het fysieke spel terug.
Het is altijd fijn om op een goede locatie naar een voorstelling te kijken, maar deze keer hebben de makers op een mooie manier gebruik gemaakt van het water en van de Amsterdamse skyline tussen de woonboten en toch hebben ze een eigen verhaal laten ontstaan. Op sommige momenten voerde de tekst ons weg naar vlinders in wording en naar braamstruiken die eigenlijk de gruwelijkste vleesetende planten blijken te zijn. Hierdoor kijk je niet alleen naar de dood, maar ook naar het leven dat hieraan vooraf is gegaan.
De doden beseffen dat het beter is om te berusten in hun lot en maken er een feestje van met de kraai en Charon voordat ze naar het dodenrijk gaan. Als Charon dan in een epiloog nog zijn kant van het verhaal vertelt, wordt het wel erg veel drama in één tel.
Maar er wordt deze weken theater gemaakt in Amsterdam en Nachtkraaien is hieraan een indringende en mooie toevoeging.
De voorstelling speelt aanstaande zaterdag nog, dus kijk voor deze en andere voorstellingen op http://amsterdamfringefestival.nl/.
Het Grote Recensieboek 