Dinsdag waren Diederik en ik bij ‘The HM Concert’ van Permanent Destruction. En ja, dat moest even bezinken. Want wat zagen wij daar nu eigenlijk?
Permanent Destruction is de pop-up bandvan theatermaker/performer Naomi Velissariou en sound producer Joost Maaskant. Vorig jaar maakte zij hun eerste voorstelling; The SK Concert. Deze voorstelling was geïnspireerd op theatermaakster Sarah Kane en ging kort gezegd over zelfhaat en onbeantwoorde liefde. Dat thema werd onder begeleiding van uiteenlopende visuals en opzwepende beats voor het voetlicht gebracht. We schreven er toen ook over.
Dit jaar is The HM Concert geïnspireerd op het oeuvre van de Duitse toneelschrijver Heiner Müller. Heiner Müller leefde tussen 1929 en 1995 en wordt tot de belangrijkste Duitse theatermakers, auteurs, dichters en regisseurs van de twintigste eeuw gerekend. Müller bewerkte antieke stukken, waarin hij tegelijkertijd de actualiteit liet doorschemeren. En opvallend genoeg zijn de actualiteiten van toen, ook de actualiteiten van nu. Volgens de flyer geeft Velissariou op radicale wijze uitdrukking aan wat voor haar de essentie is van Heiner Müllers werk, door het te ontleden en transformeren aan de hand van de thema’s vrouwenhaat, seksisme en feministisch extremisme.
Goed, het stuk zou dus gaan over vrouwenhaat, seksisme en feministisch extremisme. En dan volgens mij vooral dat laatste. Maar misschien snap ik het ook gewoon niet, dat kan natuurlijk ook. Ik kan me voorstellen dat nummers met teksten als ‘rape me till I come’ iets proberen te zeggen over seksisme en misschien over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, en ook dat het interessant is om te zien hoe het publiek er zonder bij na te denken vrolijk op mee staat te zingen, maar het is ook gewoon een beetje gek… Vind ik dan. Overigens was dat een nummer uit de vorige voorstelling, speciaal voor de fans. Dit jaar kunnen ze er het nummer ‘I want to fuck you till you die’ aan toevoegen. Die fans moeten wel van de autotune houden, want die is veelvuldig (lees: altijd) aanwezig.
Hoewel nog altijd interessant te noemen, scoort deze voorstelling ten opzichte van vorig jaar minder goed. The SK Concert had meer gevarieerde sound effects en de visuals waren ook veel beter. Waar de voorstelling vorig jaar nog vernieuwend was, voelde het nu eigenlijk als een minder boeiende herhaling van vorig jaar. Op een enkele poëtische zinnen – verpakt in een techno-nummer – na, voelde veel teksten als losse kreten. En dat is eigenlijk wel jammer, want het concept van ‘post-dystropisch theater’ is in feite heel interessant.
Volgend jaar dan toch ook maar kijken naar deel drie?
Beeld: Sanne Peper
Het Grote Recensieboek 