Geen dierder plek voor ons op aard, geen oord ter wereld meer ons waard! Ik was weer even naar het zonnige Zeeland om aan de Westkapelse kreek en onder de vuurtoren te zitten. Helaas zonder Manouk, dus zij moet alle bolussen en babbelaars missen. Van 27 augustus tot en met 7 september organiseert Theaterproductiehuis Zeelandia het Zeeland Nazomer Festival met allerlei voorstellingen en concerten.
Ik zie de voorstelling Wie is bang van NTGent en het Theaterproductiehuis Zeelandia. Regisseur Koen de Sutter presenteert een tekst van de Vlaamse schrijver Tom Lanoye die beginnend met de titel verwijst naar Who’s afraid of Virginia Woolf van Edward Albee.
Als ik de Middelburgse schouwburg inloop hoor ik de dramaturg van het stuk nog net vertellen dat het eigenlijk een locatietheatervoorstelling is in een theater, dat is dus heel bijzonder. Als de voorstelling een beetje lijkt op Who’s afraid of Virginia Woolf moeten er meer van deze ‘diepere’ lagen in zitten.
En dat is ook zo. Ten eerste zien we het acteursechtpaar Han Kerckhoffs en Els Dottermans een acteursechtpaar spelen. Dit perspectief maakt de voorstelling al interessant. De voorstelling opent met het slotapplaus van een voorstelling waarmee het echtpaar al jaren door het land trekt. Het is een mager applaus en de acteurs zijn blij dat het weer afgelopen is. Terwijl Kerckhoffs het toneel opruimt en Dottermans zich omkleedt, voel je de onderlinge spanning die zich heeft opgebouwd in de voorstelling, maar vooral in de jaren ervoor. Als dan twee jonge acteurs (gespeeld door Dilan Yurdakul en Tarikh Janssen) binnenkomen om te praten over de samenwerking in het volgende seizoen, ontwikkelt zich een complex verhaal met veel verwijten, venijnige grappen, toespelingen en gespeelde gevechten. Het wordt ingewikkelder en bijzonder naar. De oudere personages vloeken elkaar de diepte in.
Na de voorstelling is duidelijk geworden dat we naar locatietheater in het theater hebben zitten kijken en weet ik niet hoe ik de relatie tussen de personages moet plaatsen. Dat maakt het ontzettend interessant. Dottermans en Kerckhoffs spelen vilein met de teksten en snijden hiermee door de ziel van het publiek. Harde scènes krijgen diepte door kleine opmerkingen over het gezamenlijke verleden van de personages. De twee jongere personages ondersteunen dit complexe verhaal, maar de jongere acteurs kunnen het tempo niet altijd bijhouden, waardoor de voorstelling wordt afgeremd.
Toen ik thuiskwam aan de kreek, zag ik op Omroep Zeeland een nieuwsbericht over deze voorstelling vanwege het taalgebruik… De voorstelling zou verboden moeten worden! Volgens sommigen dan.
Ben je toevallig ook in Zeeland? Ga dan naar het Zeeland Nazomer Festival. En anders is deze voorstelling ook nog op andere plekken te zien.
Foto: Jan Opdekamp
Het Grote Recensieboek 