Voor Manouk en mij was het weer eens tijd om naar Haarlem te gaan. De Toneelschuur blijft een favoriete plek om voorstellingen te bezoeken, maar deze keer was het toch wel even schrikken toen we het theater in liepen… We zagen namelijk alleen maar scholieren. Oke, her en der liep een niet oplettende docent, maar verder enkel scholieren. En zouden zij een beetje stil zijn tijdens de voorstelling vroegen deze twee zure bejaarden zich af?
Nee. Dat waren ze niet. Tijdens de voorstelling B-Boy van Maas Theater en Dans waren de scholieren flink aanwezig. Alles moest van commentaar worden voorzien. ‘Je zal een kaartje hebben gekocht’, zeiden deze twee zure bejaarden nog.
Regisseur Jolanda Spoel maakte deze voorstelling met vijf breakdancers. Langzaam leer je de mannen kennen door beweging, spel en beeld. Door middel van verschillende solo’s en battles nemen de dansers ons mee in het verhaal van een gang (niet gggang maar gkeng). Hoe kom je hoger in de rangorde? Hoe kan je beter worden met je moves? Deze vragen worden beantwoord door een combinatie van woorden en beweging. Op het toneel staat een groot ijzeren geraamte, die door de dansers wordt gebruikt in al hun moves. En de vloer is hun plek. Want we leren dat dat het eerste is wat een gangmember doet als hij een ruimte binnenkomt. Hij checkt de vloer. Is deze stroef? Glad? Kunnen de moves hier goed op worden uitgevoerd? Ook leren we de gebreken van de dansers kennen en laten ze ons zien dat dans niet altijd makkelijk is. Je moet er veel voor opgeven als je zo goed wilt worden en blijven. Iedere dansers heeft blessures en pijntjes. En toch ga je door! Want dit hoort bij het leven.
De voorstelling komt langzaam op gang, maar als de grote battle begint tussen de dansers komt er vaart in het geheel. De dansers hebben een perfecte beheersing van hun lichaam en maken de meest ingewikkelde moves die er soms moeilijk maar vaak ook simpel uit zien. En even later besef ik pas dat het zo simpel niet is. Het is jammer dat het ritme van de voorstelling op sommige momenten wordt doorbroken en het verrassingseffect van de komst van de vrouwelijke breakdancer is weg als deze scene niet veel toevoegt aan het verhaal van de dansers. Er is genoeg te vertellen zonder deze scene.
Maar de dansers weten zich voor je te winnen. Met vloeiende lijnen ontstaat een ingenieus schouwspel waar je meer van wilt zien. De dansers krijgen de zaal zelfs zo ver dat wordt meegeklapt en open doekjes zijn niet meer te tellen. De scholieren hebben net als wij een indrukwekkende dansvoorstelling gezien! Ook benieuwd naar deze voorstelling? Kijk dan hier voor de speellijst.
Foto: Guido Bosua
Het Grote Recensieboek 