We leven nog! Een lange vakantie is ten einde en we zijn weer in actie. En we trapten voor de verandering af in Den Haag, bij Theater aan het Spui. Daar zagen we de voorstelling ‘Poker’ van Raymi Sambo. De voorstelling vertelt het verhaal van vier (volgens de omschrijving succesvolle zaken-)mannen die een geheim delen. Iedere week komen zij samen om te pokeren, en dat niet alleen, ook om sex met elkaar te hebben. Nieuwschierig gingen Diederik en ik de voorstelling in, benieuwd naar de boodschap en de manier waarop deze zou worden overgebracht.
De voorstelling vangt aan met een scene waarin de vier mannen met een glas whisky emotioneel een vriend herdenken – een vooruitblik naar wat komen gaat blijkt later. Hierna wordt duidelijk wat aan die scene vooraf ging. Hoe vier verschillende mannen worstelen met hetzelfde probleem; wat is hun geaardheid en hoe gaan ze hiermee om in het dagelijks leven, als zij het bed delen (of zouden moeten delen) met hun vrouw en de moeder van hun kinderen of wanneer zij hun eigen moeder onder ogen moeten komen.
Hoewel dit natuurlijk een interessant thema is, blijft door het grote aantal personages die echte emotionele worsteling een beetje oppervlakkig. De voorstelling duurt 75 minuten, ietwat te kort om van deze vier mannen ieder hun eigen struggles goed te kunnen belichten. Uiteraard laat de voorstelling wel zien dat verschillende personen op totaal verschillende manieren omgaan met de situatie, maar tegelijkertijd voor de zelfde dilemma’s staan. Maar ook lijkt het verhaal door de verscheidenheid aan personages een beetje vreemd: wie zijn deze mannen, hoe kennen zij elkaar en hoe zijn ze tot die periodieke orgies gekomen? Zou het verhaal over dit thema niet beter over te brengen zijn als het een enkele man betrof, met vrouw en kind, die een geheime affaire had met een man? Op die manier zou er dieper in kunnen worden gegaan op de emoties – de twijfel en de leugens – en op de onderlinge relaties tussen deze betrokkenen.
Ook de hepatitis-B besmetting zorgt voor een ‘whodunnit’- gevoel en je kan je afvragen of dit past bij de boodschap van de voorstelling. Of misschien is die boodschap niet geheel duidelijk en betreft het gewoon een ‘spannende thriller’ die toevallig over geheime seksualiteit gaat. Of misschien is het allemaal net iets te veel voor het korte tijdsbestek, waardoor het wat diepte mist. Pluspunt is dat het een taboedoorbrekende voorstelling is. Of, zoals wij van een mede-toeschouwer begrijpen, in ieder geval “verrassender dan Arjan Ederveen” met zijn voorstelling in de zaal ernaast.
Het Grote Recensieboek 