Diederik en ik zijn er klaarblijkelijk niet zo goed in: planning. Zo laten we ruim een maand niets van ons horen, zo is het weer tweemaal in één weekend raak. Waren wij vrijdag nog bij Vantablack van TG Tiefschnee in Rotterdam, nu begaven wij ons op een winderige zondagmiddag in Utrecht (ik noem deze ‘storm’ graag Harry).
We gingen namelijk naar de matinee in Theater Kikker, en wel naar de voorstelling ‘Mijn moeder is een diva’ van de Toneelmakerij. We hebben genoten! Oké, een theater vol met kinderen went nooit, maar het was het waard!
Wie een filmster uitgedost met zonnebril en veren boa verwacht komt (deels) bedrogen uit. De glitterjurk en de sigarettenhouder zijn er, maar de diva is nergens te bekennen. Die ligt namelijk ‘even bij te tanken’ op bed, of eigenlijk al 20 jaar de pers te ontvluchten na een afgang. Wel zien we de tweeling Viktor en Valencia, die hun dagen eenzaam in het afgelegen huis slijten. Vol ontzag praten zij over hun moeder, en haar zogenaamde wijsheden en wantrouwen tegenover de mensheid nemen zij voor waar aan. Maar het tij lijkt te keren op het moment dat wij als toeschouwers het leven van de tweeling binnentreden. Victor (erg goed en grappig gespeeld door Wart Kamps) zit namelijk – weliswaar in het geheim – op gitaarles en staat op het punt een optreden te geven in het buurthuis. Als Valencia (strang maar ook kwetsbaar gespeeld door Ellen Parren, ook de tekstschrijfster) erachter komt, probeert zij hem smekend en bedriegend tegen te houden, maar Victor laat zich niet stoppen – hij wil ook wel eens wat leuks doen met zijn leven en iets nieuws proberen! Wat volgt is het loskomen van de kinderen van hun moeder en oude leven. Af en toe bevat het verhaal rare wendingen; vrijwel de gehele voorstelling lijken Victor en Valencia twee minderjarige kinderen te zijn. Maar dan ineens blijkt de gitaarlesleraar (ook al goed gespeeld door Abdelkarim el Baz) verliefd op Victor. En dan blijkt Victor ook gewoon ineens ‘een gezonde man van 35’ – waarmee direct een einde wordt gemaakt aan het beeld van een pedofiele leraar. En gelukkig maar, want die muziekleraar is een echte sympathieke goedzak. Deze leeftijdsopenbaring geeft natuurlijk een bizarre wending aan het verhaal, wat door de volwassenen in de zaal met hard gelach in ontvangst wordt genomen, maar wat voor de kinderen misschien allemaal wat lastig te begrijpen is.
De voorstelling heeft iets melancholisch, met het licht vervallen huis als decor, maar is tegelijkertijd ontwapenend. Die arme kinderen, die daar in de steek zijn gelaten door hun moeder. Gelukkig kunnen we hard lachen om hun ontworstelingen en komt het allemaal toch nog goed…
Gaat het snel zien! Kaartjes via http://www.toneelmakerij.nl
Foto’s: Sanne Peper
Het Grote Recensieboek 