Plinkieplongmuziek

2 maart 2016 – Muziekgebouw aan ’t IJ

Het leven is soms gewoon gemakkelijk. Soms loopt de dag gewoon zoals ‘ie moet lopen. Alle zaken geregeld, alle dingen gedaan. Oude vrouwtjes voor de tram geduwd, gehandicapten de pas afgesneden, je kent het wel. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

En zo gebeurt het dat D. al mooi op tijd in het Muziekgebouw aan ’t IJ, ook het plingplongtheater genoemd, is. M. is net met een nieuwe baan begonnen, dus zij is wat later. Workaholic.

Het plingplongtheater heeft een restaurant genaamd Zouthaven, waarschijnlijk vernoemd naar de glorieuze haven die er ooit geweest is. Toen Amsterdam nog een haven van betekenis had, je weet wel. Maar wat moet je doen als bij het bordje ‘hier wachten’ niemand staat? En er komt ook niemand? D. zoekt zijn eigen weg richting koffie en appeltaart.

M. regelt de kaartjes. Ze weet nog net een illegale verkoper te omzeilen als ze neerploft voor een wijntje.
M.: “Ja ik was dus op vakantie vorige week. Nog nooit zoveel regen gehad op dat eiland, zeiden ze.”
D.: “En heb je dan een auto gehuurd?”
M.: “Mijn moeder reed, want als ik zou rijden zou ze nog banger zijn. Maar zij probeerde een aantal keer de hellingproef te doen, in z’n vrij. Dus zo goed ging dat nou ook weer niet.”

M. en D. hebben zich weer lekker ingelezen in het programma. De pianovirtuoos Marc-André Hamelin speelt modern werk van onder andere zichzelf en zichzelf. Maar dat hebben wij helaas niet meegekregen, want na twee stukken sprak de foyer toch meer aan dan het concert.

M.: “Maar wat is hier nu virtuoos aan? Ik speelde als kind van 6 wel eens piano, dat was nog beter.”
D.: “Ik was zaterdag naar een vreemde muziekvoorstelling, maar dit slaat echt alles.”
M.: “Zelfs in de gong bij aanvang zit meer melodie.”

D. leest voor uit het programmaboekje: “Met bravoure speelt hij het onspeelbare en weet daar écht muziek van te maken.”
M.: “Ja, dat zeg ik: onspeelbaar.”
D leest verder: “Nog altijd zijn hun geheimen niet helemaal ontsluierd.”
M.: “Vraagt ook helemaal niemand om.”

M.: “Oke, wat bezoeken we dan de volgende keer? Er moet wel een beetje ritme in zitten.”
D.: “Laten we naar een dansvoorstelling gaan. Of een poëzieavond, met korte gedichten.”
M.: “Ja wel met korte gedichten.”

Volgende keer weer proberen. Want wij staan voor de cultuur. We snakken naar goede smaak en zoeken graag de grenzen op. Als er maar niet te veel subsidie naar toe gaat.
De wc’s waren trouwens goed. Ook fijn dat ze speciale wc’s hebben gemaakt voor dwergen.