Vlaams Toneel

16 maart 2016 – De Brakke Grond

Deze blog gaat over onze verrichtingen als kunstminners in opleiding en dat nemen we bijzonder serieus. Na een mislukt plinkieplongconcert is het nu tijd voor toneel, de kunst van het woord. Maar natuurlijk moet er eerst gegeten worden.

Ik kom oververhit binnen bij Manouk in Oost. ‘Heb je toevallig nieuw servies? Ik heb zin om van alles van het balkon af te smijten’. Manouk blijft rustig doorroeren in de pan risotto, terwijl ze vraagt: ‘is er wat aan de hand?’ Ik had niet zo’n gezellige dag vandaag. Soms lopen gesprekken gewoon minder goed, zacht uitgedrukt, en dat moet dan echt worden afgereageerd op iets kostbaars. Gelukkig weet Manouk me tot bedaren te brengen door te beginnen over het gedoe dat zij had die dag.

Na een half uurtje klagen is het tijd om ons voor te bereiden op het toneel. ‘Hoe lang zou het duren?’ vraag ik aan Manouk. ‘Als het lang duurt, dan hopelijk wel met een pauze’, zegt zij.

We fietsen langs het Tropenmuseum en het Waterlooplein naar de Nes, naar het Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond. De kaarten liggen op ons te wachten en er is tijd voor koffie. Door de drukte in het café zitten we op eigenlijk alleen naar voor elkaar dringende mensen te kijken. ‘Oke, we gaan dus een weekend naar Barneveld’, zegt Manouk. ‘Ja, kippen plukken of zo’ zeg ik. We lezen de recensies van het vakantiehuis. Manouk leest voor met zijige stem: ‘We waren zo blij met verhuurder Henk. Het huis was perfect en we mochten alles gebruiken, zelfs de afbakbroodjes’. ‘Blij ei’, zegt ze daarna.

De voorstelling is ongeplaceerd en dat lezen we dus weer veel te laat en staan daardoor achter in de rij. Gelukkig krijgen we hierdoor wel de kans te genieten van videokunst. Een naakte vrouw in een autowasserette. Echt iets voor ons.

De voorstelling Wat / Nu van de Antwerpse toneelgroep Stan begint met een vreselijke scène over de essentie van het bestaan. We bestaan hier. Maar wat is hier? En wat is ergens? En waar is ergens? En wat is waar? En als we hier zijn, zijn we dan niet ergens anders? Zo iets. Je vraagt je af hoe ze het uit hun hoofd geleerd krijgen. Maar gelukkig volgt de ommezwaai en kijken we naar een mooi stuk over de standenmaatschappij, over kunst (KUNST, u weet wel) en over de man versus de vrouw. Het publiek leeft intens mee met de karakters. Ooooooh en aaaaaaah horen we geregeld en het is giechelen wat de klok slaat. Wij denken dat andere mensen graag laten weten dat ze kunst begrijpen. Want dan hoor je er echt bij. Als je doet alsof je het begrijpt.

Maar ik moet zeggen dat het echt een mooie voorstelling was. En de wc’s (hierrrrr met je wc!) zagen er ook goed uit. Op naar een volgend avontuur.