Donderdagavond tussen Sinterklaas en Kerstmis, de pepernoten zijn de deur net uit en kerstboom moet worden opgetuigd. Even rust zou je denken, maar Amsterdam ontploft van het culturele aanbod.
Manouk was even op vakantie, vandaar de rust op onze site. Nou ja, even op vakantie… Ik wist bijna niet meer hoe ze er uit zag, joh. Bleek het ineens een knappe, humoristische vrouw te zijn. Wist ik natuurlijk al wel he. Grapje toch. Maar ik verdenk haar er wel van dat de bril niet in dit plaatje past, want die ‘vergeet’ ze steeds. Gelukkig zaten we op rij 2.
We bezochten de voorstelling Vastgoed B.V. van KemnaSenf in het De La Mar Theater. Dus vooraf aten we wat in het theaterrestaurant, wat prima was en ons een beetje deed denken aan de Rozenboom uit Goede Tijden, Slechte Tijden. Laura Selmhorst was er helaas niet, maar de wc was goed.
Vastgoed B.V. is een Nederlandse bewerking van Glengarry Glenn Ross uit 1982, dat geschreven is door David Mamet. Zeven mannen, met als bekende namen Huub Stapel en Jörgen Raymann, geven een inkijk in de snelle vastgoedwereld waar in wordt gedraaid, gelogen en waar alles beter en groter moet. Een wereld die na de crisis toch enorm is ingestort. Maar de mannen laten toch wat de strijd om beste verkoper van de maand te worden met een groep doet. Er wordt ingebroken bij het makelaarskantoor, terwijl de verkopers pogingen doen om deals te maken, juist te vertragen of überhaupt proberen het hoofd boven water te houden door te onderhandelen met jan en alleman. Maar wie heeft die inbraak eigenlijk gepleegd? En wie wordt verdacht?
Manouk en ik vonden dat er wat geks was bij deze voorstelling. Misschien kwam het door het enorme gehoest en geproest in de zaal (en het geouwehoer daar over), maar de eerste volle scène bracht veel verwarring. Teksten waren onbegrijpelijk en het spel leek steeds te worden onderbroken. Het stuk bestond verder uit zeer snelle, gevatte scènes die dan plotseling werden gevolgd door allerlei traag heen-en-weer gepraat. Ik begreep niet goed of dit een regiekeuze (Job Gosschalk) was of dat dit aan het spel lag. Toch was de voorstelling achteraf bezien leuk en interessant genoeg op een avond tussen Sinterklaas en Kerstmis.
Dan nog 1 negatieve en 1 positieve opmerking. Confrontaties tussen de personages werden steeds uit de weg gegaan. De acteurs liepen steeds weg als het even spannend werd, bedoel ik. Hierdoor brak de spanning. Maar (daar komt de positieve opmerking) de acteur Daniel Cornelissen zette een prachtige rol neer. Hij liet in alle facetten van zijn spel zien dat hij helemaal in het hier en nu was. Heel assertief zorgde hij voor een andere kleur en bracht hij humor in de voorstelling. Nou oke, de laatste scène waarin hij alleen op het toneel staat en heel dramatisch de zaal in kijkt om te verzuchten dat hij zijn baan haat, maakte het ineens melodramatisch, maar dat nemen we voor lief.
De voorstelling speelt ook nog in 2018, dus kijk hier voor kaarten.
Het Grote Recensieboek 