Gisteren hadden Diederik en ik stagiaire-selectie-dag. Niet alleen allround guru Serap Olmez mocht dit jaar mee naar het Amsterdamse Bostheater, heel Amsterdam Oost was uitgerukt. En daar zaten wij dan weer in Café Anno 1890 aan de nog altijd onbeperkte sliptongen en de dit-keer-iets-minder-drooggebakken schnitzels. Je moet weten, vorige week zaten wij daar dus ook, maar toen viel ons avondje in het water (want wat een regenbuien!) en kwam er ook nog even een bevalling tussendoor. Maar deze week was het droog en de bevalling is volbracht.
In het Amsterdamse Bostheater speelt deze zomer ‘De Drie Musketiers’ van Theatercollectief De Warme Winkel, met regie van Pieter Kramer.
Hoewel al direct bij aanvang van de voorstelling blijkt dat dit geen serieuze, klassieke uitvoering van het verhaal gaat worden, begint het verhaal bekend. We zien D’Artagnan, die naar Parijs vertrekt om zich, net als zijn vader vroeger, aan te sluiten bij de musketiers. Onderweg stuit hij al snel op Rochefort (de slechterik met zijn ooglap – de rechterhand van de evil kardinaal), en we zien ook Milady de Winter, de valse spionne nog even voorbijrijden.
Wat we daarna mogen aanschouwen is het beste te omschrijven als een doldwaze klucht, waarin slechte (maar daarom hele goede) grappen en slapstick niet worden geschuwd. We zien ware stunts op een motor, flashmobbende musketiers en de blote billen van kabouters – en niet alleen van kabouters, en ook niet alleen blote billen. We zien Jisketfet ‘English Sports’, een kinky affaire en een geheim gesprek dat over het plein wordt geschreeuwd. De scene waarin de kardinaal met Rochefort zijn snode plannen bespreek, is briljant; ondanks de lengte van de scene en de beperkte inhoud maakt de feilloze timing het perfect.
Deze voorstelling is echt alles wat je wil op een gezellige ongedwongen zomeravond. Hoewel naar mate de voorstelling vordert de ‘ik-trek-je-broek-uit’ grappen misschien een heel klein beetje flauw worden, blijft het goede spel en de droge humor voor het overige van hoog niveau. De acteurs vervullen hun rollen (ja, meervoud!) met verve.
Ik zou zeker heel snel een kaartje halen en nog even genieten van een laatste zwoele zomeravond in het Amsterdamse Bos. Het zou wel kunnen dat je aan het einde van de voorstelling denkt: “Het verhaal van die drie musketiers van Dumas, dat liept toch heel anders af?” Laat je verrassen…
Foto’s: Sofie Knijff
Het Grote Recensieboek 